insan Bazen bir işle meşgale olurken aniden o işi bırakır ve uzun uzun bakabileceği etrafında ne varsa : gökyüzü, odanın tavanı, perde, duvar... Odaklanıp, Kendisini kimsesi olmayan bir nehrin durgun sularına bırakır işte o an farklı bir boyuta geçiş yapar ve çırpınmaya başladığında napıyorum ben? Neredeyim? Kimim ? Demeye başlar. bu tam olarak, Varoluşsal sorunların cevaplarını, günlük işlerin monotonluğunda boğulan ruhun, aramayı ertelemesiyle ya da aramaktan korkmasıyla birlikte bir gün patlak verdiği bir iç bunalımın sonucudur. Kısa sürer... o an, yaşamsal kaygıların kör kuyusuna bakar ve dibi görmeye çalışır, olmaz, yapamaz. Elini o sonsuzluğa uzatmayacağını bilir ve işine geri döner. Bu da insanın kendisini daha canlı hissettiği Bazı anlardan biridir.
