hani vardır ya: kalbinin çevresini dikenli otlar kapladığında nefesinin sesi kısılır. yaşamak anlamsızlaşır. biten nedir diye soramazsın bile kendine. üzülmek: tozlu kitapların arasında duran bir soğuk ayraç..
yazmak için sende kalan bu son atımlık mermi belki ruhunun son gölgesidir. bunca adaletsizliğe ve bunca pisliğe meydan okumak o kadar uzak ki. yorulmak, hayatın bize sunduğu hediye olabilir mi. dirilmenin sancılı ve kanlı bir başlangıcı olabilir mi, hıı?
+ "öyle yağmur çamur değmedi yüreğie şimdi ben nerdeyim sen nerde"
