kimi zaman aklına gelen acı gerçek. birini uzun uzun, soluksuz, sonsuz, sorgusuz seviyorsun. beni sever mi kaygısı olmadan bağlanıyorsun ona. zamanla onun senden kopuşunu ve gidişini seyretmek zorunda bırakıyor seni. ısrarla sevmeyeceğini söyleyip duruyor. ses çıkarmadan, yalın ayak gidişi için kendine saikler biriktiriyor. gideceği yolu ilmik ilmik örüyor. hangi düğümü çözsen fayda etmiyor. uzaklaşıyor ve gözden kayboluyor. birini sevmesen yalnızlık koşarak gelip hemen yanındaki banka oturuyor. sonra ne kadar kovalarsan kovala yanından uzun yıllar ayrılmıyor. gittiğin her yerde seni takip ediyor. nüfuz ediyor her yerine. seni yavaş yavaş öldürüyor. sonra yine aynı acı cümleler çöküyor aklına. artık kimsenin seni sevmeyeceği duygusu ağır basıyor. milyarlarca insanın yaşadığı yeryüzünde, seni sen olduğun için, senin cümlelerinle, evinle, hayatınla, umutlarınla, ürkekliğinle, tembelliğinle, yalnızlığınla, işsizliğinle, sigaranla, kibritinle, asude bakışlarınla, uzamış saçın ve sakalınla, sevecek tek bir insan olmadığına gerçekten hayıflanıyorsun....
