ne zordur bilir misin?
en tatlı mutluluğa sahipken,
en derin acıyla tanışmak.
zorluğunu bilir misin?
iki hece için atarken yürek,
birdenbire nefessiz kalmak.
güneş, tanrının gülümsemesi, parlak parlak
biz insanlar, yıldızlar da gülümsüyoruz
ama tanrı gülerken başımızı eğeriz
sonra tanrı uyur,
biz gülümseriz...insanlar, yıldızlar
hınzırca, yaramaz çocuklar gibi
her insan her yıldız gülümser
parlak parlak ama tane tane olur gökyüzü
sanki biz, devlerin ülkesindeki cüceleriz
yoksa tek dev mi biz cücelerin ülkesinde
fazla dert etmeyiz bunu da, gülümseriz.
Bir damla mürekkep aldım, yüzüne çaldım.
Yüzünü bana döndü, püskürdü.
Mürekkep renklendirecekti donuk yüzünü
O bana döndü, kara çaldı
Mürekkep bende, ben eskide kaldı
iki sönük yüz boşluğa daldı
bu türün en harika örnekleri özdemir asaf'a aittir:
sana güzel diyorlar,
sakın olma!
diyor ki;
sana güzel diyorlar ya; onlara güzel gelme, sakın güzel görünme, aman beğenilme.
şair burada aşkın ne denli bencillik barındırır bir mevzu olduğunu bilerek ya da bilmeyerek dile getirmiş. dile getirmiş yerine kaleme almış desek...? (birini beğen)
zihne getirmiş, dile dökmüş, kaleme almış. (ahanda şimdi oldu)
