çayımı doldururken, yumurtam iyi pişmiş mi diye kontrol ederken ölen asker haberleri akıyor ekrandan, çayımı karıştırırken son dakikalar.
hazırlanıyorum gitmem gereken bir işim var, sıkı giyiniyorum üşümeyeyim diye, bir otobüs duruyor durakta dolu diye binmiyorum, öte yandan bir yerlerde benimle yaşıt insanlar ölüyor, öldürüyor birbirlerini...
yeterince üzülüyor muyum emin değilim, alıştım sanki bu ölümlere. ilk an içimde bir sızı, yüreğimde öfke, iki gün sonra unutuyorum, televizyon izliyorum yarışmalar takip ediyorum.
kimi zaman her şeyin çok iyi olacağını düşünüyorum, terörün olmadığı, insanların şemdinli dağlarında piknik yaptığı, tek derdimizin zamlar olduğu bir ülke. şehit haberleri yok, kürt-türk muhabbeti yok, ölüm yok, kan yok, kurşun yok...
olabilir mi? neden olmasın diyorum.
ama bazen umudumu yitiriyorum, bu savaşın hiç bitmeyeceğini sanıyorum.
yıllarca savaşıldı olmadı, biraz diyalog denendi yine olmadı. olmadı, olmuyor, olmayacak.
ama, ama yine de içimden bir ses "umut hep vardır" diyor. *
