içimdeki ölmüş çocuk;
seni özledim. Keşke konuşabilseydik.
Çocukken yazdığım günlüğümü okuyorum. Bu nasıl bir şey, bilir misiniz?…
Yamuk yumuk yazılarım, hatalı cümlelerim, komik ifadelerim, önemsiz üzüntülerim…
Ölmüş bir çocuğun anıları. Zamanında yaşamış, hayaller kurmuş birinin hikâyeleri.
Ben şimdi o hayat sahibinden arta kalanlarım. O çocuğu okurken;
O günlüğü yazan çocuğun yanına gidip sarılmak istedim.
içimdeki o ölmüş çocukla oturup muhabbet etmek istedim.
Ona nasihat etmek… Kendi tecrübelerimle. Kendi kendime.
Ama o artık yok. Ve ben o halimi özlüyorum.
Kendimi değersiz hissediyordum, bu duygunun ne demek olduğunu iyi bilirim.
Ama şimdi görüyorum ki, ben de her çocuk gibi her şeye değermişim.
Çocukluk;
Sadece bir kez yaşanıyor, büyümek ise kaçınılmaz ve dönüşü olmayan bir yolculuk.
Bu yüzden iyi yaşatın.
