aile ortamında hiç yaşayamadığım; o saf, fakir ama mutlu ailelerin çocuklarına aldığı kıyafetler.
küçükken dışarıda robotlarımı, almanya'dan getirdiğim uçaklarımı gösterdiğim fakir çocukların annelerinin, ''oğluuum! hadi gel bayramlıklarını dene'' diye çağırmaları hiç aklımdan çıkmaz. ben bayramlık istiyorum dediğimde ise babam beni lüks ve pahalı mekana götürür en iyi markadan bir güzel giydirirdi. hiç yaşamadım evde giyinmenin verdiği bu sevinci, hiç tadamadım. bir kot pantolon ve tişörte dahi tav olacak yüreğim vardı, açamadım. çok zenginim sözlük, çook!
