mecburen sevmek gibidir hayatı, mecburen gülümsemek, mecburen mutlu olmak gibidir.
sizi kollarda döndürürler, 5 yaşında olun 25 yaşında olun, 55 yaşında olun, sizi hep kollarda çevirirerek severler.
bu kimi zaman acımaktandır kimi zaman sevgiden ama bir gerçek vardır: "mecburiyettendir hep."
hüzünlenmeden topraklarda yuvarlanmak bir yağmurlu sabahta, çiçek kokularının huzur verdiğini farketmeden koşup oynamak, gülmek, gri renginde bulutların mutsuzluğa dair bir zerre bile bulamamak gibidir "mecbur olmadan yaşamak."
bir sabah anne başucunuza gelir, üstünde hiç giymediği eski bir kıyafet. yenidir o, hiç giymemiştir, aslında bayram diyedir bu hazırlığı; ama aslında mecburiyettendir. baba belirir eski tahta kapısında evin, hazırdır. eski ama yeni kıyafetleriyle sizin gözünüzde dünyanın en cüsseli adamıdır o. sizi çağırır. "hadi oğlum, geç kalmayalım." kaçak tütünden sardığı sigarasını yenicce bitirmiştir. sevdiğinden değil, mecburiyetten. yüzündeki acıklı mutluluğu göremezsiniz. küçüksünüzdür. bayramlığınızı giyersiniz. bayram günüdür, mecburiyet günüdür mutlu olmak için. yoksa, giyemezdiniz on yamalı kadife pantolonu isteyerek.
