insani ilişkileri zayıf asosyal bünyemin kaldıramadığı kara günüm. ev ev dolaşıp, şappur şuppur öpüşme ritüellerini hiçbir zaman sevemedim. en sevmediğim akrabaların gereksiz boş konuşmalarını salakça bir sırıtmayla dinliyorum seni panpa riyakarlığım kendime ihanettir.
gelenek ve göreneklerimizden nasıl uzak kaldığımızı gösterir, birde her yıl bazı dayılar amcalar çıkar "nerde o eski bayramların tadı" diye serzenişte bulunur. burda ben suça aile büyüklerine bulmaktayım. bildiğimiz gibi aramıza mesafe sokan bir alet toplumumuzun olmazsa olmazı haline geldi; telefon... ki ben biliyorum ki evine seneden seneye bayramlaşmaya giden bir gencimiz elinden telefonu düşürmediğini ve ortama muhabbete dahil olmadığını ve doğal olarak bayramın tadını alamıyor.
gelelim diğer bir mesela olan bayramlaşma faslı. eskiler anlatırlar bayramlar da gelinir gidilir beraber olunur, bayramın tadı birlik beraberlikle çıkar diye. ne yazık ki günümüzde bu gelmelerin gitmelerin yerini cep telefonlarıyla atılan kısa mesajlar aldı. toplumumuz nereye doğru gidiyor daha neler göreceğiz tahmin bile edemiyorum.
