bayrami firsat bilip de yollara dü$en dar gelirli ve cok nufuslu ailelerin ya$amak zorunda kaldigi bir izdirap. hele ki ziyaret edilecek dostlar veya akrabalar istanbul'un ce$itli yerlerine dagilmi$ ise, esenler'den beylikdüzü'ne oradan belki tuzla'ya kadar uzanacak bir yelpazedir, sörvayvirdir. cocuklarin bir gun once aldiklari piril piril ayakkabilarinin ustunu birazdan kime ait oldugu belli olmayan bir cok ayakkabinin izi ve lekesi dolduracaktir. kendi rizasi olmasa da babasinin baskisiyla kestirdigi, adi batasica berberin de kafasina gore bicimlendirdigi naho$ sac modeliyle, kat kat giydigi kazak ve montun icinde ho$afa donen cocuk surati, bir isyan belirtisi olarak gozlerini camdan di$ariya, gokyuzune cevirecektir. kucuk kizinin kafasini ellerine alip kendine yaslayan anne diger elini plastik tutacaga gecirmi$, "bu yol nereye gider bey?" minvalince kocasinin gozlerini suzmektedir. otobuste bo$ koltuk kalmadigindan ayakta kalan aile, otobuse binmelerini bile bir nimet olarak goren genc babanin kollariyla olu$turdugu cemberin icinde guvende gozukurler, o milim milim ilerleyen melanet otobusun icinde. tüm bunlara tuz biber eker arka fonda cereyan eden otobus sirkulasyonu, paldir küldür yolcular, cep telefonu mesajlari, kornalar ve bezmi$ yüzler.
baba:muavin kardeş 3 tam 5 öğrenci al
muavin:1.. 2... 3... 4... 5.... 6... 7... 8... 9...
baba:ne sayıyon baba hayır mı?
muavin:9 kişisiniz efem.
baba:ne dokuzu kardeş 8 kişiyiz
muavin:pardesünüzün altındaki sıpayı görmedim sanma
baba:lan senin varya o daha bebe güümmm.. patttt....
