her bayram öncesi yaşanan, "iki ayağın bir pabuca girmesi" ya da "yumurta kapıya dayanınca" olarak tabir edilebilecek olan gereksiz durumdur.
yurdum insanı, son günlere bayılır. 40 ayak bir yerde tersine adımlar atmaya gayret eder. her yer kalabalık her yer gürültülü her yer boğucudur. halbuki bayramın ne zaman olacağı 1 sene evelden bellidir. neden o halde son güne bırakılır da gece yarılarına kadar sürer gider bu çılgınlık. marketlerde de aynı şey söz konusudur. alışveriş arabalarına baksanız, kıtlıktan çıkmış bir kabileyi doyuracak kadar malzeme bulursunuz içinde. bu abartı, bu gereksiz tüketim, bu formaliteler beni öldürecek. bayram telaşını eyvallah anlarım, ama yarın bayramsa yiyecek giyecek te bugünden alınmaz be kardeşim, hadi aldın diyelim bu kadarda abartılmaz, yuh.
gecenin sonunda; savaştan yeni çıkmış, yaralarını sarmaya çalışan reyonlar hüzünlü şekilde bakar sorumlusu olan kişiye..çok dramatik ve gereksiz.
işte o gün çocukların günüdür, hepsinin yüzünde aptal bir gülümseme vardır yeni kıyafetler, yeni ayakkabılar alınacaktır. ancak bilmezler ki babalarına ne koyuyor..
