insanın komik duruma düştüğü pozisyonlardır. geçen ramazan bayramında bursa/özlücede'deyim. neyse başladı namaz bende sıkıntı yok tabi, rahatım. hatta yanımdakiler falan bana uyarlar "ulan bu arkadaş işi biliyor, şişştt.. muhsin abi. biz bu arkadaşlayız" gibisinden sessiz konuşmalar.. ama işte be sefer adam kendisi kılmaya çalıştı bana tabi olamadı, anlık kendine güvenme hissi işte. durum böyle olunca da başa gelecekleri tahmin etmek zor olmadı. ikinci rekatta imam efendi fatihayı okuduktan sonra tekrar tekbir aldı adamcağız direk saldı kendini rükuya geçti(halbuki ellerini salıp tekrardan salar vaziyette tekbir alması gerekiyordu) hadi olur böyle şeyler hafif tebessüm eder namazına devam edersin. derken anasını satıyım adam sesli olarak namaz içindeyken şöyle bir ifade kullandı "ulan yanlış gittik yaa, tühh.." benim sol yanımda kuzenler var zaten, hani atarlı gençlik. gülmeye, patlamaya daha dünden hazırlar. neyse adam böyle bir ifade kullanınca ben başı çeki vermek üzere bir kahkaha patlattık ama öyle bir şey yok. tutamıyoruz kendimizi. dört kişi hayvan gibi gülüyoruz. namaz falan zaten hak getire. öyle böyle namaz bitti selam verdik. cemaat linç edecekti az daha bizi zor çıktık camiden. hayatımda ön sıralardan yerini alan farklı bir anım daha..
