en son 25 sene kadar önce alınmış olan şeydir. 10 yaşında belki 11 yaşındaydım tam hatırlayamıyorum. güzeldi o zamanlar büyüklerimiz para verirdi 2 lahmacun 1 ayran parasını toplayınca hemen koşardık 3 arkadaş acılı lahmacunları yerdik afiyet ile. o zamanın lahmacunları tepsi ebatlarında ve bol kıymalı idi tabi şimdikiler gibi değildi.
bu bayram toplayamayacak olduğum şey. Ailemle aram bozuk, bayram namazına kalkmadım. Mahalleyi gezmedim. Evdekilerin bayramını bile kutlamadım. Yihuu. Artık seneye.
unutuluyor.
ayıptır söylemesi, bugün görebildiğim yeğenlerime hatta komşu çocuklarına bile dağıttım ve şunu gördüm. her şeyleri olması önemli değil. çocuklar gene seviniyor.
Küçükten büyüğe doğru miktar azalırdı. Odamızda onun kavgasını ederdik, yine de beraber harcardık.
Alırken utana sıkıla alırdık. Bayramın en kötü anıydı benim için. Küçüklükten öyle yetişmişiz. Şimdi de paraya tamah etmeyiz. O yüzden ama en az harçlığı ben alırdım. Ağlamayana meme yok. Olsun, paragöz gibi edepsizlikten iyidir.
bayram namazıyla beraber, bayramın en güzel hadisesidir. bayramda da çocuklar sevindirilmeyecekse ne zaman sevindirilecek? bu ikisi olmadan bayramın tadı olmuyor. çocukken de akrabalarım sağ olsun çok harçlık biriktirdim. mahallede kapıları tekmelemezdim, hep mahalleli çağırır, ya şeker ya çikolata verirdi. ulan çocukluğumuz cidden harikaymış be! nerede o eski bayramlar?
Bayram harçlığı konusunda çok bonkörüm. Çocukken biz çok beklerdik. Bayram harçlığı veren kişinin karizması ayrıydı gözümüzde. Maksat çocukların gözündeki imajımı yükseltmek. Ngark teyzelerini bilirler. Eli öpülesi kadınım neticede.
