Çapulcu, Morfinsiz Çekilen Düş Sancıları ve Rasyonel Şizofreni adlı eserlerin yazarı. Dede olan soyadını çok sevdiği Cemal Süreya' ya gönderme yaparak Dedde şeklinde değiştirmiştir. içinde yaşadığımız toplumda eline kalem alanın şiir yazarak kendine şair demesine olan kızgınlığından dolayı kendine şayir der ve şiyir yazar. Yedinci Yeni akımının kurucularındandır.
Yeni cikartacagimiz mizah dergisinde bizimle calismaya evet diyen sempatik yazar. Cok eglenceli, is konusunda ciddi ve profesyonel bu cocuk. Tam bir sosyal medya uzmani.
şimdi sorsanız batu'ya en güzel günlerin ne zamandı diye, eminim 2010 öncesi der.(tanıdığım batu bunu söyler) paşa kelimesini çok sever. Açık sözlüdür. Şiirlerinde değil, normal hayatta da açık sözlüdür. Clemente şiirleri okunması gerekir. 35'lik şiiri en vurucu olanıdır. Sakıncası varsa, popüler şiidir. Biraz geri planda kalması lazım, Atila ilhan'ı çok sever, youtube'den sizi 1 gecede kafayı çıldırtacak müzik listesi açabilir(sadece melodi) her nese bir türk dili ve edb. olarak batuya şunu diorm, adamdır;ama biraz arka planda kal be paşa,...
--spoiler--
Beni düşünmediği zamanlarda iç organlarımı çıkartıp sokak köpeklerine yedirmek istiyordum. serserilik değildi bu, sadece onu çok seviyordum.
--spoiler--
hayran olduğum şayir. beğenmeyenlerin duygusuz olduğunu düşündürür. tamam facebook ile bazı kitlelere ulaştı fakat bu devirde bir şeyi böylesine içten anlatan bir adam tanımıyorum ben. bütün yazılarını flash diskimde toplamıştım ama 200den fazla virüs birikince mecburen flasha format attırmak zorunda kaldım. buda böyle hüsran dolu bir anımdır.
Beş metrekare. Her yer toz içinde. Sehpanın üzerinde sigara külleri, yemek kırıntıları, boş sigara paketleri ve kirli bir kupa bardak. Üç dört adet takı. Yanan ve yanmayan çakmaklar. Etrafa saçılmış boş bira şişeleri, hazır yiyecek ambalajları. Türlü türlü kitaplar, elbiseler, çoraplar, bir futbol takımına ait atkı ve forma. Kirli perde, yastık, terlik, birkaç defter ve o defterlerden koparılmış yarısı yazılı kağıt parçaları. Onlarca kitap. Uzun zamandır. Çok uzun zamandır yaşadığım beş metrekarelik kafesin nüfus kağıdında bunlar yazıyor. insan yıkıldığında genelde olmaktan korktuğu şeylerden biri olmaya başlıyor. Belki bir cahil, belki bir yaratık, belki başka bir şey. Neyden korkuyor ve tiksiniyorsa, onlardan biri olmaya başlıyor insan.
Her yerim kanıyor. Acılar içinde ağrılar çekiyorum. Neden ve nasıl olduğuna dair bir fikrim yok. Aslında var ancak gücüm kendime ifade etmeye. Bilgisayarı başından kalkmayan, şişman, yağlı bir tene sahip, kendini sanal alemde işe yarar bir adam haline getiren, bütün gün sanal alemde ahkam kesen, porno izleyip otuz bir çekmekten başka bir boka yaramayan adamlardan korktum hep. Öyle adamlardan olmaktan. Yavaş yavaş korktuğum şeylerden biri olmaya başladım. Henüz pornografik eğilimlerim yok, şişman ve yağlı bir vücuda da sahip değilim ve diğer belirtilerin çoğu da yok ancak aylardır beş metrekarelik bu kafesten çıkmayışım, o yola doğru girdiğimi gösteriyor gibi. Bu beni ürkütüyor. Ürkmekten başka bir bok yapamamak daha da korkunç. Gücüm yok. Kalkıp koşmaya gücüm yok. Nefes almaya gücüm yok. Sevmeye gücüm yok. Yok. Hiçbir şeye gücüm yok. Olanları kabullenmeye bile gücüm yok. Ruhum ağrıyor. Sabahları aynada yüzüme bakmaktan korkuyorum çünkü gözbebeklerimin arkasında çığlık atan bir ruh görüyorum. Kıvranan bir ruh. Elini bana doğru uzatan bir ruh. Sanki uzattığı eli tutarsam beni o ağrıların içine çekecek gibi.
Her türlü inançtan vazgeçtim. Kendime inanmaktan vazgeçtim ilk. Sonra dualara inanmaktan vazgeçtim. Çünkü bunca yıl o kadar dua ettim ve bir işime yaramadı. Sonra tüm insanlara olan inancımdan vazgeçtim en sonunda tanrıyla aram açıldı ve işte uzun zamandır lanetlenmiş bir şekilde beş metrekare kafeste lanetlenmiş bir şekilde, yalnızlığa mahkum edilmiş bir şekilde göğsüm inip kalkıyor. Göğsüm inip kalkıyor sadece çünkü bunca olana rağmen yaşadığını iddia edemeyecek kadar zeki bir adamım.
Bu beş metrekare kafeste tanrı yok. Dua yok. Merhamet yok. Duygular yok. Bataklık gibi. Ağrı var, acı var, yangınlar var, kötü kokular, kötü duygular, kötü anılar ve gözyaşı bol bol. Her gece uyuduğumda sabahları uyanmamak adına düşler kuruyorum. Bir sabah yatakta öylece ölü bulunmak. Ambulans sesleri, polis telsizlerinden yükselen anonslar, otopsi raporları ve görkemsiz bir cenaze töreni. Bu beş metrekare, tüm uygarlığın bitip en ilkel acıların başladığı topraklar gibi.
Zihnimi öldürmek istiyorum. içindeki bütün beni ben yapan şeylerle birlikte. Hatıralar, bilgiler, IQ taneleri, acılar, kaygılar, endişeler vs. ne varsa içinde. Hepsi. Sonra boş bir beden, boş bir beyin ile, yepyeni bir kimlikle, dilini, dinini, kültürünü bilmediğim bambaşka bir coğrafyada gözümü açmak. Hafıza kaybına uğramış bir adam gibi.
Bu olmalı. Bu olmalı çünkü bu içinde sıkışıp kaldığım romanın sayfalarında oksijen tükenmeye başladı. Ve ciğerlerim batıyor artık.
karakteri sağlam yazardır. hiçbir kibir bi bok oldum havası yoktur belki de aşırı samimi olması onun için kötüdür ama aslında yaptığı iyidir samimiyeti saygısızlığa cevırenler suçludur. kendine şair demyerek de alçakgönüllülüğün mınakoymuştur diyorum ve noktayı koyuyuorum.
edebiyatta yeni bir akım başlatmış ve bu yola baş koymaya kendisine söz vermiş edebiyat kişisi.
mütevazi yollarla büyük işler yapmayı başaracağına dair inanç büyüktür.
"intihar ediyordum, ölesiye değil, doğasıya. tanrının koynunda."
"şimdi uyumalıyım, babaannem söyledi; uyursam geçer..."
"boynuma tabelalar asarım 'cenaze dolayısı ile kapalıyız' diye aşık olunca şakasına. sonra şaka kaka olur o ayrı bir vaka."
"hayat çok garip... hacılar, hocalar, şarapçılar ve orospular falan... he bir de deliler..."
"bugün, kaçıncı kez ölüyordum hatırlamam. ölümlerimi hatırlayabilecek kadar ayık gezmedim ilk öldüğüm günden beri. "
"sen şimdi gidiyorsun, ben bütün spermlerimi bıçakladım. annesiz büyümemeli yavrularım, özür dilerim. "
"ruhlarımız yaşlı, ruhlarımız yaslı ve şu bedenler, bundan böyle nadaslı. "
"seni seviyorum ya hani... allah eros'un da belasını versin, hala elinde ok oralarda dolanıyor ben aşktan sorumluyum diye... "
"gerçek şu ki; ben ölmek istemiyorum, acılarım beni buna zorluyor. "
"ölümü bile kucaklayıp koşturasım var amaçsız, ne yaptığını bilmeyen bir halde. kontrolümü kontrollü bir şekilde kaybediyorum, gözyaşlarım alnıma doğru akıyor, yüreğimden soluyorum. sen beni sevdiğin zaman ellerim titriyor, aklım çıkıyor, aklımı yerine takamıyorum. "
