zaman zaman alay konusu olmaya sebebiyet veren eylemdir.
sene 1996. daha oturduğumuz mahallenin yolu yeni dökülmüş, dümdüz beton her yer. yetmemiş bir de ilçe olmuş oturduğumuz yer, belediye açılmış ve yanıbaşımızdaki tarlanın kenarına bir basketbol sahası kondurulmuş! sabah okula giderken farkettim o sahayı şaşkınlığımdan dilimi yutacaktım. ne ara gelip yapmışlardı bunu inanamıyordum. o gün okul bitsin de gelip basketbol oynayayım diye içim gidiyor. koşa koşa geldim eve, üstümü başımı attım yine koşarak çıktım. arkadaşlarla buluştuk. hayran hayran sahaya gittik. kimse yok tabi. nihayet içimizden birisi hadi oynayalım dedi. dedi ama top yok. o zaman paramız olmadığı için futbolu bile ya plastik topla ya da kauçuk topu olan zengin veledine yalvarıp onun topuyla oynuyorduk. onda da mübarek her şey vardı. basketbol topu da, tenis topu da, su topu da...top muydu neydi, neden bu kadar meraklıydı toplara anlayamıyordum. ne gıcık bir tipti. bir şey istersin bin saat nazlanır. neyse boynumuzu büküp gittik kapısına. yalvar yakar bir saatliğine aldık basketbol topunu. topu koltuğumun altına sıkıştırdım kimseye vermiyorum. sahaya girer girmez bir turnikeyle topu çembere bıraktım. tabi basket olmadı. hem top ağır hem de pota yüksek. boyum 1,45 cm var yok.
başladık oynamaya. adettendir herkes kendine bir isim seçti. ben de en çok ismini duyduğum, hep maçları konuşulan, mahalledeki abilerin sürekli konuştuğu michael jordan'ı seçtim. oynarken sürekli onun adını haykırıyorum ama nefes nefeseyim:
- cordın aldı topu, maykıl cordın baktı etrafına, kimseyi göremedi
bir arkadaş: kör müsün lan ibne buradayım işte neyi göremedin versene topu!
- cordın sektiriyor topu, bir bacak arası yaptı inanılmaz hareketler...
bir arkadaş: ne zaman yaptın lan bacak arasını biz niye görmedik?
- cordın dan nefis hareketler üç kişi peşinde ama yılmıyor, potaya bakıyor ve baskeeeeetttt!
bir arkadaş: mal mısın lan sen top çembere bile değmedi.
- cordın tekrar aldı topu önünde üç kişi var, on saniyesi kaldı top hala cordında, cordın, cordın ve inanılmaz bir smaç geliyor...pota dağıldı sayın seyirciler...
annem: story...storyy oğlum kime diyorum baksana buraya. iki ekmek bir tane de yeni harman al eve gel yemek yiyiyoruz. oğlum hadisene kime diyorum ben...
bir arkadaş: lan maykıl annen çağırıyo, sütünü de iç yat sonra tamam mı biz oynarız senin yerine muhahahha...
diğer bir arkadaş: oğlum maykıl cordın'ın anası maçı bitirtmiş, yemek yesin devam etsin demiş ehehehe...
işte böyle böyle soğuttular beni basketboldan, vardı bende yetenek. ah anne ah şu yemeği hep oyun ve maçların ortasında hazır etmeyi nasıl beceriyorsun hiç anlayamadım...
