futbolla yatıp kalkan ülkemizde müstesna amatör basketbolseverlerin bir araya gelerek yaptığı ettiği en güzel yaz faaliyeti.
ihtiyacınız olan şeyler:
bir adet basket potası, tabi ki basket topu, spor ayakkabı, mümkünse şort *, basketi gönülden seven az buçuk becerebilen 5-6 arkadaş.
niye yaz faaliyeti diyoruz çünkü kışın oynanmıyor bee.
hem iş güç okul vs. var hem de mekan yok.
tercih edilmesi gereken saatler mümkünse 19:00 ile 21:00 saatleri arasıdır.
yoksa başınıza güneş geçer maazallah amele yanığı filan olursunuz bu sıcaklarda. **
bir hayat felsefesidir. 12 yasında baslarsın oynamaya önceleri sadece okul takımı vardır. Sonraysa klübe gidersin antremanlar falan derken hayallere baslarsın. Sonra lgs ydi derslerdi derken bok olur bütün hayaller simdiyse sadece eglencesinedir. Böyledir basketbol kopamazsın.
Çift potada beşe beş, tek potada üçe üç oynanması makbuldur. Bilmeyenlerle oynamak ciddi hasarlara yol açabilir. Sakın ola nba oyuncularına özenipte oranıza buranıza bileklik, parmaklık, dizlik vs. takıştırıp gitmeyin zira emin olun karşıdan bakılınca düşündüğünüz kadar havalı durmuyorsunuz.
yapılan her spor faaliyeti gibi yorucu durumdur. lise zamanlarında falan gözü kapalı oynanır; tabi o zamanlar kolum kırılırmış, burnum kanarmış düşünmezsiniz ölümüne sertlik, ölümüne dripling. ama yaş geçtiği zaman insan biraz çekingen oluyor* yavaş yavaş şutlara yöneliyor, içeri gözü kapalı dalmaya göt yemiyor. ama güzeldir; ter atarsın, içini rahatlatır.
hayat gibidir basketbol.son saniyeye kadar hiçbir şey belli değildir.her an birisi gelip blok yapabilir hayallere,yada siz son saniyede bir üçlük atıp kazanabilirsiniz mesela.adrenelin hep yüksektir.maç bitse bile inmez o adrenalin, ne de olsa maçı kazandık ya.
ilk okulda bir hevesle eve koşup basketbol oynamak istediğimi çığırdıktan iki gün sonra spor kıyafetlerim, ayakkabılarım alınmış, kursun ilk taksidi ödenmişti. onu takip eden üçüncü gün ise spor çantamı yerde sürüyerek, kafam önde ağlayarak eve dönmüş, çantayı bir köşeye sıpıttıktan sonra da yatağıma kapaklanıp ağlamıştım. tüm bunların sebebi benim çelimsizliğimdi. topu çemberin değil içinden geçirmek, çemberin etrafındaki bir metre çapındaki alanın yanına bile yaklaştıramamış, hocanın verdiği bir ufak boy topu dahi tek elimle kaldıramamıştım. o gün bu gündür de basketbolu hiç mi hiç sevmem.
