başkalarının mutluluğu, ya da istekleri doğrultusunda hareket eden, kendi ihtiyaçlarını gözardı eden, bir süre sonra mutsuz olunca da niye? neden? nasıl? bulamayan insan, biraz sen, ben, biz.
çevrendekilere o kadar fazla değer verirsin ki hep onlar için uğraşırsın, onlar için türlü zorlukları atlatırsın. yaptıklarının hepsi onları mutlu etmek içindir. kendinden vazgeçtiğin anlar bile olur. yapılan yanlışları görmemeye başlarsın. sen uğraştıkça daha fazlasını bekler karşındaki ama sen bunu da görmezsin. çünkü senin yaşamın sevdiklerinin mutlu olması üzerine kurulmuş bir düzenektir artık. fakat bu şekilde yaşamak çoğu zaman kaybetmemize yol açar. insanoğlu bu nankör oluyor, verilen değer yetmiyor. illa üzmek mi gerekir anlamıyorum incitince mi seni de düşünürler... değer veripte değer görülen bir yer yok mu bu dünyada!
başkalarının mutluluklarıyla mutlu olan, üzüntüleriyle üzülen insan. etrafındaki insanlara okadar değer verir ki tek isteği 'onlar üzülmesin' dir. etrafındakilerinn mutluluğu ve huzuru için elinden geleni ardına koymaz. eğer elinden bişey gelmiosa oturup onlarla birlikte ağlar.atrafındaki insanlarının sorunlarını kendi sorunuymuş gibi yaşar. genellikle etrafında kendisi gibi birileri olmadığı için onların sorunlarına ek olarak kendi sorunlarını da sırtlanır ve hayat yolunda tüm bu yüklerle yürümeye çalışır. fakat zaman içinde anlar ki bu durumun ona getirisinden çok götürüsü vardır. ancak okadar yufka yüreklidir ki ne olursa olsun bu huyundan vazgeçemez ve ömrünün sonuna kadar böyle devam eder.
