arasındaki ilişkinin tam olarak ne olduğunu çözemeyen insanların kendilerini, bir fırsatını bulup arkadaşlık, dostluk, sevgililik vb. şeylerin dışına atmaları halidir.
başkadır artık dünya, başkadır artık gördükleri, başkadır artık göz kapaklarının bir perde gibi örttüğü o eşsiz bakışların birbirlerine verdiği hazlar. ayrı yerlerde olsalar da, ayrı yerlere bakıyor olsalar da aynı şeyleri görürler... ama işte, başka bir şeydir onların yaşadıkları, diğerlerinden farklı olan!
kimse görmez aslında ne söylemek istediklerini... evet görmezler çünkü söyledikleri şeyler ağızdan çıkan kelimeler değildir. somuttur bir kum tanesi kadar ya da bir duvarın tuğlası kadar ya da aşk kadar. önemsemez görünür her ikisi de kulaktan kulağa dolaşan fısıltıları, "biliyor musun..." ile başlayan cümleleri. sadece rahat bıraksınlar ister o kadar.
bir kız ve bir çocuk...
tek istedikleri bir şey olmadan başka bir şey olmaktır. herkes ile aynı ama herkesten farklı. çabaları yoktur aslında farklı olmak için. bir sebepleri de yoktur işin doğrusu. hatta korku verir bazen bu halleri onlara. erkek kendine çok güvenir, sevgisine. kız ise uzak durur korktuğu için gözyaşlarını kaybetmekten. çünkü erkeği gözyaşlarında taşır kız. bazen de doğruyu bulamaz çocuğun söylediklerinde. kaybetmekten korkarken bulur kendini.
onlar soğuk gecelerde kar yağmasını bekler aralarındaki yollara. bembeyaz bir tutku sarar sımsıcak kalplerini. ne engeller tutar bu gerçeği ne yalanlar ne de kardan kapanmış yollar. asılır iki eliyle çocuk sıkıca sevdiği kızın hayaline. ne sevgilisidir aslında ne de sevildiği. sadece sıcaklığıdır içindeki. acır bazen içi, hep beklediği o güzel sözleri duymazsa. yastığına daha sıkı sarılır "lütfen" demek için.
yasaklar vardır hayatlarında. el ele gezip görmek isterler insanları, tanıdıkları ya da tanımadıkları. dokunmak isterler birbirlerine, öpmek isterler. kelimeler yoktur çünkü birbirlerine ne kadar sevdiklerini söylerken. anlatamazlar bunu, başka bir şeydir çünkü hissettikleri. parmaklarının ucunda ararlar olmayan tanımları. birinin parmakları olur dudakları, diğerinin teni kulağı. fısıldar gibi dokunurlar birbirlerinin tenlerine, hafif ve anlamlı. hemen bir korku doğar içlerine, adı olmayan bu varoluşun korkusu. isim ararlar kendilerine, sırasıyla deneyip bulmaya çalışırlar ama uymaz işte hiçbirine. aşk değil, arkadaşlık değil, dostluk, ilgi, sempati, çekicilik, huzur, inat, ispat hayır hayır hiçbiri değil. ama sonra yavaş yavaş farkederler, aslında hepsidir bu. başka bir şey olmuşlardır onlar. hastanelerdeki sus yapan hemşire gibi parmaklarıyla dudaklarını kapatırlar yüksek sesle söylememek için bunu.
neden yaparlar peki bunu? neden insanların birbirlerine karşı hissetmesi için verilmiş bütün güzel duyguları yaşamayı yasaklasınlar kendilerine? şimdiye kadar yaşadıklarının bıraktığı yara izlerini gördükçe mi korkarlar? yoksa gücünden mi korkarlar bu şeyin...
istedikleri şeyler çok farklı değildir aslında diğerlerinkinden. hep gittikleri bir filme beraber gidip sonuna kadar aynı farkındalık ile izlemek, saatlerce vakit geçirdikleri kitapçıdan aldıkları bir kitabı akşam evde aynı yatakta aynı anda okumak, birbirlerine yemek yapıp kırmızı bir mum ve aynı renkte bir şişe şarabın arkadaşlığı ile aynı masayı paylaşmak, kötü dursa da hep doğruyu söylemek, başını okşamak, dizine uzanmak, korumak için onu içine hapsetmek, uyumadan önce alnından öpmek, uyandığında ilk "günaydın"ı sunmak ve en önemlisi onu anlamak...
biri isim bulmalı buna. biri çıkıp söylemeli bunun ne olduğunu. yoksa yaşanamaz değil mi bunlar?
ya da... ya da en iyisi susup beklemek, büyüp kendi adını kendisi söyleyene kadar.
