ağlayarak dinlediğim tek şarkıcıdır barış manço, her şarkısında sesi içime işler. duygusuz bir öküz olan beni bilen haykıra haykıra ağlatabilen, unuttuğumu düşünüp, üzülmediğimi düşünüp kendimi kandırdığım, hatırlamamaya çalıştığım şeyleri yüzüme çarpandır barış manço. belki de hiçbir zaman göremeyeceğim, sarılamayacağımdır da aynı zamanda. ama o hep benimle, o hep benim barış abim, o hep benim en sevdiğim, kalbimde yaşattığım. onun konserine gidememiş olmak, gidemeyecek olmak içimi acıtır ölene kadar, rahat uyu barış abi...
öldüğü zaman ailemden birisi ölmüş gibi hissettiğim, saatlerce ağladığım, her şarkısında bir mesaj barındıran ve her zaman doğrudan yana olan güzide sanatçımızdır.
dün gece rüyamda gördüğüm, sabah akşam dinlediğim, deli gibi özlediğim, vakti zamanında kaçırdığım her konseri için kendime küfürler ettiğim, büyük insan. rüyamda alakasız bir düğündeydim, barış abi hemen karşımdaydı, saçları kısacıktı, 150 lira almıştı, şarkısını söylüyordu, üzüldüm be abi...
teoman'ın uzaktan yakından kalitesine ulaşamayacağı, teoman ile aynı cümlede benzetilmesi ve ya karşılaştırılması bile kendisine hakaret olacak olan modern çağ halk ozanı.
tabiki büyük sanatçı kendini,herşeyini şarkılarına çocuklara harcamış büyük üstad. buraya kadar herşey tamam ama bazı arkadaşlar çocukluklarında tanımadığı ya da izlemediği büyük üstadı çok izlemiş, barış mançosuz asla v.s gibi triplere girmesini anlamıyorum.
anlamadım yapmacık mı olalım ?
ölüm yıldönümünde sosyal medya da herkesin profil resmi barış manço yapması veya şarkılarından paylaşması çok samimiyet barındırmıyor.
