onun nesline yetişemedim*, dinlemeye doyamadım.. ölümünü idrak ettiğimden bu yana boğazımda bi düğüm kalbimin üstünde kocaman bir kaya. 12 sene oldu biz onu unutmadık, unutamadık..
öldüğünde minicik bir çocukken hıçkıra hıçkıra nasıl ağladığımı hatırlıyorum, öyle ya ölümü ben ilk seninle tanımıştım yani dışardan birinin ölümü değildi senin gidişin, sanki her gün gördüğüm hep hayatımda olan biriymişsin gibi.
nur içinde yat barış abi.
hamiş: bu isim bir sana yakışıyor.
entryleri de okuyunca birden şu kanıya vardım;
o herkesi ağlatmış bir insan, küçücük çocukların masum gözyaşları ile kocaman insanların çocuksu gözyaşlarıyla uğurlanmış biri... ve o bunların hepsine hakeden bir insan..
bütün türkiye'yi ağlatan ender biri.
güzel insan barış manço.
bir nesil seninle büyüdü barış abi.hep içimizde gerçek bir abi olarak kalacaksın seni unutmadık,unutmayacağız.gelecek nesillerin de seni,senin yaptıklarını bilmesi gerek...bunu yapacağız barış abi.gerekirse bize yedirdiğin ıspanağı onlara da yedireceğiz yine de öğreteceğiz seni.aslında hiç ölmedin ama onların kalbinde de atacaksın.
taksimde beattles cafe de otururken karşımda duran bir fotoğraftaydı barış abi. ilk defa kafe nin o kısmına oturmuştum. müzik dinlerken birşey gözüme takıldı barış abi bana bakıyor merhaba dedim içimden...
evini ziyaret etmek şimdiye nasip oldu. moda'nın ara sokaklarında, gayet mütevazi bir ev gördüğümde daha da anladım neden çok sevildiğini...
oralarda bir yerlerde hissediyosun, biliyorum. keşke seninle beş dakika olsun sohbet etme şansım olsaydı... bu aralar o kadar yakın görüyorum ki seni kendime, sanki senin bir selamınla düştüğüm yerden kalkabileceğim.
barış abi...
nur içinde yat...
mekanın cennet olsun...
seni çok özledim...
