"olmuyor. başaramıyor. yapamıyorum. seni düşündüğümde .." , "ölüm geliyor aklıma ölüm. bi ağacın gövdesine sarılıyorum" diyemiyorum cemal abi gibi barışçım. ne de nazan öncel gibi
hüzünlü, sana özel, senin dışında bişeylere sarıldığım satırlar karalayamıyorum. gelmiyor
içimden. her ölüm gibi sıra sayma addediyorum galiba. belki de ruhumdaki kötülük salt kendi
çıkarlarıma hizmet ediyor.
bi gün çok yakın bi arkadaşımın babası öldü. iki gece sürekli onlaydım. teselli ettim. durmadan
konuştuk. o bazen ağladı. tüm bunlar sürüp giderken onun acısından tuhaf bi zevk aldığımı fark etsem de, görmezden geldim, kendime kabul ettiremedim, yok saydım, daha doğrusu bilinmeyen bi duygu şeklinde tanımlayıp geçtim gittim oradan, pek fazla duramadım.
depremler-seller-ölümler olunca yakın çevremizde, nedenini bilmediğimiz, bilmek istemediğimiz, ama fazlasıyla hissettiğimiz tuhaf bi rahatlama yaşarız. başkalarının acılarından beslenen asalaklar gibi değildir de, sanki insana özgü bi özelliğin teslimiyetçi buyruğudur. en güzel ve derin uykuyu kendisini birincil derecede etkilemeyen acılar sonrasında yaşar bazıları.
ben o cenaze öncesinde üç t-shirt giyip çıkarmıştım. üstümde siyah ince tarz bi mont, yüzüm beş karış, cool bi ağırlıkla ne kadar karizmatik olacağımı düşünerek musalla taşının oralarda dolandım. ayakkabı hafif içime sinmemişti. sürekli etrafı kolluyordum, yani onların gözünden bakıyordum nasıl göründüğüme. dax'la dakikalarca uğraşmıştım saçlarıma salaş cool bi hava vermeye. hani şu yataktan kalkmış gibi berduş ama fazlasıyla davetkar. acı ama gerçek ilgilenmiyordum kimin öldüğüyle.
arkadaşımın kız arkadaşları gelip bana da başsağlığı dilerken ben onların ellerini, kıyafetlerini, matem çekiciliklerini süzüyordum. bi tanesi çok hoşuma gitmişti hatta. acaba çocuk sesiyle konuşmayı sever mi, gözlerim açık öpüşsem kızar mı diye sormuştum o zaman kendi kendime. ben bi pisliğim barış. senin cenazende de merve'ye odaklandım. itiraf ediyorum. ne yapıyım insan kendini değiştiremiyor. yer altında işler hep böyle yürüyor....
