Çocuğun gördüğü düştür barış.
Ananın gördüğü düştür barış.
Ağaçlar altında söylenen sevda sözleridir barış.
Akşam alacasında, gözlerinde ferahlı bir
gülümseyişle döner ya baba,
elinde yemiş dolu bir sepet ve serinlesin diye
şu pencere önüne konmuş testi gibi
ter damlalarıyla alnında;
barış, budur işte...
Barış, sıcak yemeklerden tüten kokudur.
Akşamda yüreği korkuyla ürpertmediğinde
sokakta ani fren sesi ve çalınan kapı,
arkadaşlar demek olduğunda sadece,
barış, açılan bir pencereden,
ne zaman olursa olsun gökyüzünün,
renklerinden uzaklaşmış canlarıyla dolmasıdır içeriye.
Bayram günleri çalan gözlerimizde.
Barış budur işte.
Bir tas sıcak süttür barış
ve uyanan çocuğun
gözlerinin önüne tutulan kitaptır.
Bacaklar uzanıp, ışık ışık
diye fısıldarlarken birbirlerine
Işık taşarken ufkun yalağından,
Barış budur işte.
Kitaplık yapıldığı zaman hapishaneler
geceleyin kapı kapı dolaştığı zaman bir türkü
ve dolunay, taptaze yüzünü
gösterdiği zaman bir bulutun arkasından
Cumartesi akşamı berberden
pırıl pırıl çıkan bir işçi gibi;
Barış budur işte...
