küçükken annemin sobanın önündeki leğenin içinde sıcak su sabun ve el örgüsü banyo lifi ile maruz bıraktığı , büyüdükçe mis kokulu köpüren jellerle süslenen rahatlatıcı aktivite.
ergenlik döneminde gece geç vakit rahatlamak için yapıldığın da ebeveynlerde ''aaa bu saatte napıyo bu çocuk aklıma kötü kötü şeyler geliyor''düşüncesine yol açar korkusuyla sıcak suyun verdiği rahatlığı doyasıya çıkaramadığım için gündüz vakti yapıtığım ihtiyaçtır.
banyo olmak var ya bi de hani. nasıl olmuş, nerden gelmiş, kim icat etmiş bilmiyorum fakat bir dönem çoklu kişilik bozukluğundan muzdaripmişcesine banyo oluyordum bende. üzerime fayanslar takıp takıştırıp geziyordum. geyiğe meyletmeyelim de üzerimde tuhaf bakışları gördükçe terkettim olmayı ve yapmaya başladım herkes gibi bende. banyo olmak ile banyo yapmak arasında eğer illa kelimenin salt birincil anlamı ele alınarak bir karşılaştırmak yapılacaksa her ikisi de manasız aslında. banyo yapmak da en az olmak kadar garip geliyor bana. yani burda isimden yeni eylem türetmeye çalışırken sonuna yapmak, olmak, etmek gibi bir fiil ekleyince netice galat i meşhur olsa da birazcık dikkatle eğilindiğinde üzerine rahatsızlık verebiliyor. yıkanmak gayet güzel bir kelime bence. herhalde yıkanmak için kirlenmiş olmak gerek diye zorlanıyor insanlar yıkandım demeye. halbuki kirlendin işte, hatta leş gibi de koktun. nedir yani ben sıçmam, ben kokmam, ben gaz çıkarmam tripleri kuzum. neyse çimmek var bi de ama ona hiç girmeyeceğim. "çimdim" de bir once upon time havası var. hoş değil. italyanca'dan banyo kelimesini aldık tamam da eylem için illa italyancayı sos yapmamız da gerekmiyorki. yıkanalım bence biz.
dünyanın en rahatlatıcı şeyi. ilk defa geçen gün yaptım bu banyoyu. hakikaten güzel bir şeymiş. bundan sonra daha sık yapacağım. insan kendini kötü hissederken banyo yaparsa (duş değil, bildiğin banyo. yani keseyle, lifle, sabunla, şampuanla, plastik öredekle) dertlerinden arınmış bir halde tekrar hayata dönüyor. çok enteresan.
