bankacılığın amelelikten farkı yoktur. akşama kadar para alış-verişinde bulunuyorsun lan, ne karizması. veznecisin işte, inkar etmez. janjanlı takımlar giyip insan kaynaklarındaki karıya şekil yapıcam diye yırtınıyorsun. ne farkın var mağaza çalışanından, fabrika işçisinden.
yok öyle birşey. sen konsepti yanlış anlamışın birader. bankacıların elinde her daim para oluyor. ahanda çekici gelen tek şey o. aynı adamı mesai bitiminde koy bakalım halk otobüsüne hanginiz dönüp bakarsınız lan?
erkekleri bilmem ama hatunların neresi çekici, diyesim geliyor. tabi, bu fikir bankacının yerinden kalkıp koltuğu ile şef masası arasında arzı endam etmesini gördükten sonra şekilleniyor kafamda.
bankaya gidersin, para yatırmak ya da çekmek veyahut havale vs. iş için gerekli söylemde bulunursun, kısa ve net cevaplarla bilgisayarında işlemlere başlar. o kadar güzeldir ki, divan şairlerinin bütün sevgili tasvirleri karşınızda bir bütün halindedir. bakarsınız, bakarsınız doyamazsınız...
klavyesi ile bir süre cebelleşir, kağıtlar yazar, etrafa bakınır, kaçamak bakışlarla sizi süzer, fakat işleminizi tamamlayamaz. bir pürüz çıkmıştır. şef konumundaki üst yetkiliye danışmak için ayağa kalkar,* şöyle bir yürür... o mükemmelliği bir bütün olarak görmek nasip olmuştur fakat aynı esnada bütün hayalleriniz de yıkılmıştır. yüzünün güzelliği fiziğinin çirkinliğini örtemez olmuştur. o meleksi bakışlar* bir et yığını tarafından mağlup edilir. fakat ne üzücüdür ki bu görkemli bu eşsiz tablo, baygın bakışlar, hayranlık, güzelliğin eşsiz büyüsü... her şey balkabağına dönüşür sonunda.
bankacıların karizması öğle tatiline kadardır. bankadan yemek yemek için çıktıklarında o takım elbisenin karizması dışarıda bir pazarlamacı karizmasıyla sabitlenir. bankacı çalıştığı veznede karizmadır....
