reklam falan değil gerçektir. bir zamanlar 16-17 yaşlarında bir insanken dar bir köprüden geçiyordum. zorlasan 3 insan yan yana durabilir. karşıdan da bir abla ya da ''teyze'' iki küçük çocukla geliyor. çocuklardan biri 3-4 diğeri 6-7 yaşlarında. 6-7 yaşlarındaki çocukla ben tam karşı karşıya geldiğimizde çocuğa ''çekil de teyze geçsin'' dedi. ben arkama falan baktım teyze görmek için ama köprüde sadece biz vardık ve teyze bendim. çocuk çekildi ben yoluma devam ettim, kafamda hep şu yankılanıyordu ''teyze geçsin... teyze geçs... teyze... teyze ne lan. teyze mi oldum.'' en azından küçük çocuğa dedirtseydi teyze diye. bence o çocuk da kavram karmaşası yaşayacak hep. ''teyze nasıl olur?'' diye düşünecek. çocuğa da yazık oldu bana da.
ne zaman bu reklamı görsem ben de dertleniyorum. ağlıyorum. fenalaşıyorum. ''gel canım gel dertlerimiz ortak'' diyorum. tabii o beni duymuyor. teyzeyim ya böyle televizyondaki insanlarla muhabbet kuruyorum kendi çapımda. teyzeyim çünkü. teyzeyim ya hani...
