bugün günlerden hiç benim adım yok. kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek. savruluyor rüzgârda yaprak gibi..
kalbim, uzaklarda bir yerde. kalbim kayıp. karanlığa dokunabiliyor sanki ellerim.. sadece sesler duyuyorum.. ayak sesleri uzaklarda.. susuyorum, sessizlik keskin.. bekliyorum,beklemek keskin..
burdan gitmem gerek. her şeyi unutmam gerek.
acımıyor bileklerim, acımıyor hiç. acımıyor ellerim avuçlarım, acıtmıyor hiçbir şey.
acımıyor tenim, ve acımıyor dokunduğun yerler. acımıyor artık kalbim.
kalbim..
sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ellerimin izlerini.
sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki kaderimin sökülüşünü
sadece sessizce durup öylece izlemek istedim bir meleğin ellerindeki kalbimi
sadece öylece durup sessizce izlemeyi istedim, sadece bir meleği sevmeyi.
hep bir şey eksik gibi ve hep bir şey yarım ve hep bir şey yok artık sanki.
ne bir ışık var ne de bir şarkı artık sokaklarında bu kaybetmiş şehrin.. ne bir isim var duvarlarında, ahh ne de okunabilen bir cümle.
sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ölümümü.
öyle beyaz, öyle maviydi ki.. öyle güzeldi ki ve öyle.. öyle masum ama öyle yanlış öyle öyle yanlış ki ve öyle
ve öyle çocuk.
kalbim
tüm maviler kirli şimdi ve tüm beyazlar utanç içinde ve sadece uyumak..
uyumak istiyorum
günün hangi saati olursa olsun melankoliye bağlamaz insanı,üzmez! hırs ,acı nefret büyür büyür içinde...dinlerken çaresizlikle ,hesap sorma arasında kaldığın en ince çizgiye götürür insanı...
insanı bunalımdan bunalıma sürükleyen, dipten dibe vurduran cem adrian şarkısı.
senin yerine haykırır söyleyemediklerini. dönüp kendine bakarsın ama tanıyamazsın. çığlıklara boğulur sanki her hücren, kim bu aynada gördüğüm?
"sildim, çıkardım, yüzümden kazıdım yüzüme çizdiğin o siyah derin yazıları. acımıyor ellerim avuçlarım. acıtmıyor hiç bir şey"
(yalan! her biri yerli yerinde ve öylesine acıtıyor ki canımı)
"kustum, tükürdüm içimde senden kalan o keskin o acıtan hatıraları. acımıyor tenim, ve acımıyor dokunduğun yerler"
(yalan! hiç birini atamadım içimden, hepsi bir film sahnesi gibi gözümün önünde. ve en çok... en çok dokunduğun yerler acıyor...)
"söktün. defalarca diktim o küçük ellerinle açtığın ve sızlayan bütün yaralarımı. acımıyor artık kalbim"
(yalan! bir bir kanıyor bütün yaralarım, atmıyor artık kalbim...)
Kestim Akıttım Damarlarımdaki kanımda akan o kirli siyah yalanları.
Sildim Çıkardım Yüzümden kazıdım yüzüme çizdiğin o siyah derin yazıları.
Kustum Tükürdüm içimde senden kalan o keskin o acıtan hatıraları.
Söktün Defalarca diktim o küçük ellerinle açtığın ve sızlayan bütün yaralarımı.
sözleri oldukça manidar cem adrianın müthiş parçası.
Bana ne yaptın Ne yaptın Ne yaptın Ne yaptın çocuk
Niye yaptın Niye yaptın Niye yaptın ahh çocuk!
Göremiyorum, duyamıyorum artık dokunamıyorum çocuk!
Anlatamıyorum anlatamıyorum artık ağlayamıyorum çocuk!
inanmıyorum inanmıyorum artık inanamıyorum çocuk!
Bilmiyorum bilmiyorum artık sevemiyorum çocuk!
sana bir şarkı göndereceğim dediğinde heycanla beklediğimi hatırladım. bu şarkıyı göndermişti. sanırım geçen sene bu zamanlardı. şarkı bittiğinde gözüm dolu dolu olmuş 'ben birşey yapmadım ki' demiştim.
keşke o kahveyi o bankta içmeseydik, keşke bunca zaman geçmeseydi, tanışmasaydık da şimdiki ben olmasaydım. salak gibi sırıtıp hayat devam ediyor edalarıyla siktiriboktan bir işe sarılıp boşluk doldurmaya çalışmasaydım. öyle pişmanım ki.kazandıklarımın yanında kaybettiklerimi düşününce.
resmen her cümlesi adamın agzına sıçan cem adrian şarkısıdır. bitmeyen aşk'ın, giden'in ardından ve geceleri açıp dinlenmemesi gereken şarkıdır! uzak duurun!
bu viran şehirde, bu viran hikaye henüz bitmedi
bitmedi, bitmedi, bitmedi çocuk
