yozlaşmış, sürüleştirilmiş bazen de makineleştirilmiş yığınlar içindeki insanın, sevgiliye duyulan aşk ile, insan olmanın güzelliğinin farkına vardığını anlayınca söylediği sözdür. artık sabahları öten kuş cıvıltılarından, yağmurda yürümekten, çimlere uzanmaktan da zevk almaya başlayan insanın, kendi öz benliğinin güzelliğinin farkına varma durumudur.
