öylece bakıyordu uzun uzun nereye baktığını bilmeden gözyaşları etrafı buğulaştırmıştı yutkundu sildi gözlerini nefes almak zor değildi ama almak istemiyordu 10 yaşında bir kız çocuğu ruhu paramparça aklı karışık babasına baktı kanatlanıp uçmayı istedi bir an doğdu şehire arka sokaktaki evine bu muhteşem evi güzel mahalleyi zengin insanları bırakıp o eve o mahalleye dönmek istedi evlerin bitişik olduğu biraz küf kokan anılarına 10 yaşında bir kız çocuğu ne kadar çok anısı olabilirdiki ne kadar çok acısı?
en sonunda babası başladı söze geçmişte kaldı dedi inan, bana düşman olma kızım. bu güne kadar kaç sözüne inanmıştı babasının ve kaç defa hayal kırıklığına uğramıştı, bir insanın inançları ve hayal kırıklıkları bu kadar paralel olmak zorundamıydı. her çocuk gibi sevmemiş miydi babasını, eve geç kalınca babası için endişelenmemiş miydi hiç, bu ev güzel değilmiydi, mutlu değil miydi babası, neden bu kadar öfkeli bu kadar sevgisizdi peki bilmiyordu. annesi efkarlanmış bir sigara yakmıştı içerde ve teyipte o eski kaset o eski şarkı bana bir masal anlat baba...
babası hiç masal anlatmamıştı ona ve elini tutmamıştı hiç, göz yaşını silmemişti aksine her ağladığında bir tane daha vurmuştu kızına ve şimdi babası karşısına geçmiş kendini aklamaya çalışıyordu. nefes almak zor değildi ama o almak istemiyordu.. küçük aklı girdiği bunalımı farkedemiyordu bile ama büyük kalbi acımaktaydı oysaki yüzüne aldığı darbeler canını bu kadar yakmamıştı.
babası onları ne kadar sevdiğinden hatalarını telafi edebileceğinden bahsediyordu ...uykuya dalıp gitsem bile bırakıp gitme sakın beni...
-sen bizi bırakıp gittin baba hemde yanıbaşımızda durarak. baba sen başka bi kadına anneme baktığın gibi baktın onun çocuklarını öpüp sevdin baba hemde benim önümde niye yaptın baba niye?
babası kızının bunları söylemesine çok şaşırdı nede olsa 10 yaşında bir kız çocuğu affeder sarılır öper sanmıştı ama kızı hesap soruyordu neden diyordu
-eee yeter be yaptıysam yaptım ohh yine olsun yine yaparım dedi ve çekti gitti babası.
kız babasının ardından bakarken gözyaşları fışkırıyordu adeta, şarkı bitmek üzereydi. 10 yaşında bir kız ruhu paramparça, ruhu yaşlı, çok yaralı. yatakta uyuyan kardeşine baktı içinde ölen bir şey vardı, hıçkırarak ağlıyordu, bağırıyordu bana bir masal bile anlatmadın baba, beni hiç sevmedin, bundan sonrada anlatma baba...
süper baba dizisiyle gönüllere taht kurmuş bir şarkıdır. 90'lı yılların çocukları bu şarkıyı hala unutmamaktadır.
sokakta oynamaktan çok yorgun olan bedenimi zar zor eve atmıştım. akşam yemeğinden sonra uzandım. televizyonda film izliyordum, uyuya kalmışım. o yorgun, yaşlı, sert ama yumuşak dokunuşlu elleriyle babam geldi. beni öyle uyurken görünce dayanamayıp kucağına aldı. bu zamana kadar saçımı okşamadı babam. en ufak bir sevgi sözcüğü bile söylememişti. tek dediği şey "oğlum" bu bile yeterdi bana. bunu duymak her şeyden daha önemli gelirdi bana. beni yatağıma yatırdı. üstümü özenle örttü. her gece yaptığı gibi gizli gizli başımdan öptü beni. gece babamın ayak seslerini duyardım, geldiğini anladığım zaman uyumuş numarası yapardım. çocukları açık bir şekilde sevemezdi babam. içinde beslerdi bütün sevgisini. biliyordum beni sevdiğini ama hiç sevgisini göstermedi. yine öpüp okşadı saçımı. tebessüm etmemek için zor duruyordum bu durumlar. uyanık olduğum anlarda utanır diye. sert gibi görünse de babam bir dizinin acıklı bir sahnesinde bile ağlar aslında. çok yumuşak kalplidir. babamı uzun yıllar sonra bir kere ağlayarken gördüm. geçen mahsun kırmızıgül'ün dizisini izlerken ağlamıştı.
uzun uzun bakıyordu yatağımın başında. yaşlı ve yorgun gözleriyle süzüyordu beni. güven işliyordu içime ince ince. uyanıp sarılmak isterdim yapamadım, yanağından öpmek isterdim onuda yapamadım. bende babama sevgimi gösteremezdim böyle. utanırdı, belki de ağlardı. o yüzden yapamazdım. güvendiğim tek insan, örnek aldığım tek kişi. yanıma oturdu. beni sevdiğini söylüyordu. hala elleri saçlarımdaydı. bir sevgi patlaması oldu içimde. gözümden istem dışı bir yaş süzüldü. babam fark etti uyanık olduğumu. utandı herhalde, hemen kalkıp gitmek istedi. ama onu durduran minik ellerim oldu. ve dudağımdan dökülen o sözler daha çok hüzünlendirmişti koca adamı. "bana bir masal anlat baba. daha önce hiç yapmamıştın." ağlayarak, ama bunu belli etmemek için kendisiyle savaşarak anlattı. hayatımda ilk defa o kadar huzurlu uyumuştum. hala geceleri aklıma gelip, tebessüm ederek uyurum.
