doyamadığın simitin susamlarını parmak basarak yemek gibi, hiç tanımadığınız birinin size tebessüm edip selam vermesi gibi, gece yarısı yabancısı olduğunuz bir mahallede tek başına iken yanınıza gelen köpek yavrusu gibi, ailece dondurma keyfi yaparken annenizin "benim karnım ağrıyor al benimkini sen ye" demesi gibi, hiç ummadığınız bi anda çok eski bir arkadaşınızı görüp uzun uzadıya sohbet ettikten sonra hissettiğiniz o hoş duygu gibi, hunharca ısırdığınız hamburgerin fışkıran ketçabını elinizden yalamak gibi, kart ekstrenizin aklınızdakinden çok düşük gelmesi gibi, meybuz yiyip renk değiştiren dilinizi arkadaşlarınıza göstermek, leblebi tozuna nesquik karıştırmak, dondurmanıza rulakot banmak, yanınızda o sakızı doğru çiğne diyecek birinin olmadığı vakit çatur çutur sakız çiğneyip patır patır patlatmak gibi.
insanın içine umut serpen, yaşama isteğini arttıran akla gelemeyecek, zihinde parlamayacak diğer bir çok etken gibi.
bir de; bir babanın erkenden kalkıp midesi bulandığı için kahvaltı yapamayan çocuğuna kahvaltı hazırlaması vardır bu umut vadeden şeylerin arasında. mideyi fazla yormayacak hafif yiyecekler, tam ayarındaki demiyle istenilen sıcaklıktaki çay, deniz manzaralı mutfağınızdan içeri süzülen turuncu ışık hüzmeleriyle size güzel geçeceğine inandığınız bir günün en hoş sahnesini slow motion tatma imkanı tanır, tadını kısa bir süre de olsa doyasıya yaşarsınız.
"vijıdıt" efektiyle durur, kulaklığı kulağınızdan çıkarır, yerdeki genleşmekte olan sakızınıza mal mal bakarken bulursunuz kendinizi. içinizdeki "al çiğne oğlum nolcak lan" güdünüze yenik düşmek istemezsiniz. yeni bir sakız almaya yeltenir ama hiçbir sakızın onun yerini tutamayacağını düşünürsünüz. o tadı hiçbir sakızın veremeyeceğini..
devam edemicem sözlük, özür dilerim. çok üzgünüm...
