Uzun zaman önce, lise yıllarımda tecrübe ettiğim olaydır. Keten bi ceketim vardı, Bahar aylarındaydık, ve ben hiç çıkarmazdım üzerimden. Okul müdürü defalarca uyarmasına rağmen, okul üniformamın olmadığını, o yüzden giydiğimi söylerdim. Bir gün annem dedi ki "çıkar da yıkayayım" o zaman anlamıştım felaketin yaklaştığını ama hollywood filmlerinde sonradan haklı olduğu anlaşılan adamlar gibi, dinletememiştim kendimi. içimi kaplayan huzursuzluğun sebebini iki gün sonra annemden öğrendim. Benim canımın yanması ergen acılarımın zirvesindeyken dahi o gülebiliyordu. "senin ceket gitmiş, hahah" o anda "kaçacam ya, gidecem yaa" dememek için zor tuttum kendimi. Annemin sesi beynimde yankılanıyordu. işte o gün karar verdim. Bir daha asla keten ceket almayacaktım. iki hafta sonra yenisini aldım. O Zor süreçte kendimi sakinleştirebildiğim tek düşünceye sığındım durdum. Ben de zaten başkasından çalmıştım.
