(bkz: çocukluk sanrıları.)küçük kardeşin en büyük yanılgısı. zaten 4,5 kg doğan erkek kardeşin sürekli balkon demirleri arasında yaptığı denemelerden aldığı sonuçtur. kardeş kafasını demirlerden geçirir ve geri çıkaramaz. olaya anneye çığlıkla seslenmek suretiyle müdahale etmek her daim ablaya düşer.
küçükken ısrarla tekrarladığım lakin kafamı geçirip geri çekemediğim berbat durumdu.kulaklardan mıdır nedir bi türlü geri gelmezdi o kafa..
annem çekince gelirdi ama.. *
etrafı daha canlı izleyebilmek adına ilkokula başlayacağım sene yediğim boklardan biri. okula gidecek yaşa gelip hala bunu akıl edemediğime mi yanayım, kafamı sokup da çıkaramadığıma mı? annemin beni o halde görüp de heyecana kapılmasından dolayı "bu kez kesin öleceğim" diyerek ağlamamı hatırlamak dahi istemiyorum. eğer ölmezsem hayat boyu; iki demirin arasında yaşayacağımı ve okula gidemeyeceğimi düşünüp rahatladığım da bir gerçek. annem ve yardıma çağrılan bakkal kulaklarımı acıta acıta kafamı bulunduğu yerden çıkardılar ki rahat bir nefes aldım sandım. meğer yanılmışım! annem temiz bir dayakla acıyan kulaklarıma acı kattı. okula gittim mi diye sorarsanız; hayır! yeterli bilince ulaşamadığımı gören okul müdürü, bir yıl sonraya randevu verdi. ben de kendimden küçük çocuklarla okul hayatına başladım. amma da salak çocukmuşum.
