küçükkene en sevdiğim oyuncağımdı kendisi. balıkların ağızlarında metal bir cisim olurdu. bizim de plastik oltalarımızın uçlarında mıknatıs olurdu. düzeneği de kurunca ne güzel oynardık kuzenlerle. yanlız bundaki balıklar biraz değişikti. sanki tutulmak için can atıyormuş gibi dururlardı. ehehe. bi de oltalar birbirine takılırdı bazen. yine de çocukluk günlerimin en vazgeçilmez oyuncağı idi. kendisinin resmini görmek isteyenler;
ömrümü yemiş oyuncaktır. bir de yavaş yavaş balıklar kaybolmaya başlardı. ondan sonra da zati çöpe atılırdı oyuncak. ileride hatırlanırsa yenisi alınırdı.
