baharın etrafı, tüm kış içe atılanları sürükleyen deli bir sel olduğunu anımsatan önerme. kimi zamansa " bahar mı acaba insanları delirten?" diye düşünürüm ya neyse. meseleyi fazla dalgalandırmadan açmak gerek. en ciddi, ağırbaşlı insanları bile bozmaz mı bahar, yeni uyanan tabiat? hem sonra baharın gelişini hatırlayın, " bizi hep mahveden o güzel havaları." önce dengemizi bozan, bünyemize salak, yorgun, saçma bir ağrı gibi; hatta bazen tatsız bir sarhoşluk gibi giren, bizi saran o ilk günlerini. sonra karları eritip taşan coşan dereler gibi içimizi, mazimizi süpürüvermesini... bizi yeni heyecanların, umutların, aşkların peşine atıvermesini... asıl tanım şu aslında: canımızın çektiği tüm delilikleri yapmamızın akabinde içimizi rahatlatacak savunma mekanizmasıdır. elimde değil, beni bahar kandırdı, ona uydum.*
(bkz: çıkacak çıkacak af çıkacak!)
