2007 mayısında üniversiteden sınıf arkadaşımın ölüm haberini aldığım ve yıkıldığım andı aynı zamanda insanların acımasızlığına tanık olduğum.
arkadaşım evli ve çocuklu sevgilisiyle aşırı alkol ve hız yaparken geçirdiği trafik kazasında ölmüştü hem de sadece mezuniyetine 1 ay kala.herkes yıkılmıştı,lakin baba en acısını yaşıyordu.hastane önünde cenaze beklerken herkes bir yandan da bu ilişkiyi konuşuyordu,iyi olmuş diyenler bile vardı.
baba ise bir yandan evlat acısı bir yandan da sessiz bir utanç içindeydi,sadece hakkınızı helal edin diyebildi.üzgün ve kızgındı.
bense dedikodu denen çirkinliğin en acı günde bile can yakmaya devam edeceğini büyük bir öfke ve kederle izledim,insanlığımızdan utandım..
