babam beni büyüten, bugünlere getiren, eğiten, hayatı öğreten kişi. ona benzediğimi fark ettiğim her an bir mutluluk kaynağı benim için. hayatımdaki en sevdiğim, bir gün bir şey olacak diye en korktuğum adam, babam.
bana bile ilginç gelen bir durum benim için bu kadar önemli olan bu adamı o kadar seviyorum ki, annemden bile çok.
anneyi babadan çok sevmek yaygındır toplumumuzda ve bana da normal gelen odur. sonuçta anne doğurur, besler, okşar, koklar, kıyamaz hiç çocuğuna. baba serttir, ketumdur, evde daha az gözükür ki o az gözüktüğü zamanlar da bir korku kaynağıdır ev halkına.
ama daha küçük bir çocukken babamı annemden daha çok sevdiğimi fark etmiştim. evi birlikte tutan, uğraşan, didinen, kardeşim ve bana şefkatle bakan kişi annem değil babam olmuştu. onun özlü sözleriyle büyüdüm. bana öğrenme, yükselme, iyi bir insan olma azmini, yetişmekten bıkmamayı o öğretti. ne kadar teşekkür etsem az ona.
annemle babamın kararlarına karşı kendi kararımı verdiğimde, onların istemedikleri yolumdan dönmediğimde içi ağlasa da, benim için daha iyi bulduğu yolun bu olmadığını düşünse de kararıma destek olmuş, annemi sakinleştirmiş ve annemden gizli gizli yanıma gelip kendi kararımı verdiğim ve yolumdan dönmediğim için gurur duyduğunu söylemişti.
sağ olsun babam, hayatım boyunca hakkını ödeyemem.
Allah tarafından anneniz analık içgüdüsü eksik yaratılmışsa üstelik babanız da ilgili bi babaysa normal durumdur.
çünkü çocuk nereden ilgi sevgi görürse oraya gider. bu annenin ilgisiz sevgisiz olduğu anlamına gelmez ya da çocuğun anneyi sevmediğini falan.
baba daha ilgilidir. bu yani.
