herkesin bir an ben lan bu dediğini duyar gibiyim. baba direktir. onunla konuşurken daha rahat olamaz insan. annenin dövmesi durumunda bile gülünüp geçilir ; ama babanın tek bir lafı adama koyar. içine oturur.
cok fazla yakın olmamanın getirdiği bi saygı vardır babalarla evlatları arasında. yüzgöz olamadığından da az buçuk korkarsın tabi.
ama ne sen ondan haberdarsındır ev içinde ne o senden. müdahalenin olmamasından kaynaklı bi sevgidir adeta.
annenle daha çok kavga edersin mesela. bağırır-çağırır, eline geçen her üç boyutlu cismi şevkatle(!) kafana fırlatabilir. ama baban bağırmaz. sadece buz gibi bi ses tonuyla konuşur.ama o ses tonu nası oturur insanın içine.
kimi insan sevgisini dışa vurmaz ya hani aynen öyle. seversiniz ama göstermezsiniz. samimi olamazsınız, çünkü kimseyle samimi değilsinizdir. size doğuştan bahşedilen bu yapı böyle sakatlar çıkarabiliyor arada. haliyle sevginiz iki katı artar sizin de takdir edeceğiniz gibi samimiyet beraberinde sululuk getirir bazen. bakışlarınız anlatır anca sevginizi. ya da karşılıklı tebessüm edilmesi bile sevginizin ne kadar içten olduğunun açığa vurumudur.
