yetiştirilme tarzıyla alakalı bir durum sanırım bu. oturup da rahat rahat iki kelime edemezsiniz. sanki arada kimsenin görmediği gizli bir set vardır da o mani olur. tuhaf bir çekingenlik. az biraz bir iki laf ettiğiniz zamanlar bile yavaş yavaş yok olmaya başlar. aynı evde sadece yaşadığınızı bilirsiniz işte.
nefret ettiğim halde tam içinde olduğum durumdur bu hastalık.
Çok beter bir histir sanki hiç tanımadığın biri gibidir baba. Konuşamazsın, rahatça yüzüne bakamazsın, dokunamazsın, sarılamazsın. Sadece varlığını bilirsin o kadar. Bazen evdeki bir fotoğraf gibidir, hani eskilerden kalma paşa dede tabloları olur; ürkütücü bakar yüzünüze.
Hayatta değilse, yapamayacağınız bir fiildir...
Özlenir...
Ağlanır...
Bir kelimesini duymak için, ömrünüzü feda edebilirsiniz...
Ama konuşamazsınız, konuşma ihtimaliniz sıfırdır!!!
