Ben hayatta en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici - hep, hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar istanbul'a
Bi helallaşmak ister elbet , diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
kaybedince degerini daha cok anladigin, keske daha cok birlikte olsaydim dedigin, geri getiremedigin ve sevgisini her an kalbinde hissettigin duygudur.
genelde kız çocuklarına söylenir. bu durum yaş ilerledikçe değişebilir. erkekler için anneleri geçerlidir. bu böyledir kız çocukları; babaların daha anlayışlı olduklarını savunurlar. erkekler çocukları ise; tam tersi annelerin daha anlayışlı olduğunu söylerler. ama ne olursa olsun, anne ile baba sevgisi eşittir. (en azından benim için böyle diyebilirim)
