senin çocugun olarak dunyaya geldiğim için kronik mutsuzum, senin yüzünden sevileceğime ininmıyorum bir türlü! senin yüzünden kimseye güvenemiyorum! senin yüzünden en çok bana "kızım" diyenlerden korkuyorum. senin yüzünden kendime insan diyemiyorum. senin yüzünden yapılan hiçbir pisliğe şaşırmıyorum, senin yüzünden bir aile kurmak istemiyorum. ve tek dileğin nedir deselerdi bütün hayallerimi bir kenara bırakır ölü ya da diri bana bir daha yaklaşamamanı dilerdim. yeryüzünde tanımadığım birçok insanın ölümünün ardından gözyaşı dökebilir ve yas tutabilirim ama senin ölümün ancak sevinç gözyaşları döktürür bana,bugüne kadar senden başka kimseden nefret etmedim çünkü kimse senden fazla öldürmedi beni! demek isterdim.
Evde otorite kurma gerekliliğinden dolayı çocuklara anne kadar yakın davranamayan babalarımızdan çekindiğimiz için asla söyleyemediklerimizdir.
bunun sonucunda da "en son babalar duyar" ritüeli gerçekleşir.
