babama şöyle demek isterdim: "küçükken en çok sana güvenen çocuklarına karşı daha düşünceli ol, daha anlayışlı ol. onlara baba sevgisini hissettir. bir çocuk her zaman "kapı gibi babam var benim" demek ister. sadece maddi olarak değil, manevi olarak da öyle. bilir ki zorda kalsam sağlığı el verdikçe koşacak bir babam var. biz uzağız ve ben senle bu kadar uzak olduğum için çok üzgünüm."
anlayacağını bilseydim eğer
benim de bir baba olarak arayıp dertleşeceğim, dertlerimi söyleyip beni yönlendirmesini bekleyeceğim bir babam olsun isterdim. ama benim babam evlilik sürecimde eşime ve ailesine karşı yaptıkları hataların üstüne o hatalardan ötürü benim yaşadığım sıkıntıları görmezden geldiler, benim yani evlatlarının yanında olmaktansa saçma sapan bir gurur yapmayı tercih ettiler. şimdi aramızda dağlar var. ayda yılda memlekete gidince konuşuyoruz ama bir sıcaklık yok, sanki mecburi hizmetmiş gibi yaptığım bir şey. çocukları görsünler diye gidiyoruz işte.
hiçbir zaman bize sahip çıkmadığın için piç gibi ortada kaldık. hala daha "ben size para verdim." diye savunma moduna geçiyorsun. ulan keşke para vermeseydin de bize sahip çıksaydın, sevseydin. inan daha mutlu olurduk.
