yaz beni. babanın herhangi bir sebepten azarına maruz kalınan zamanların ergenik hareketlerinden biridir. bağırır, çağırırdı, bazen ağzına geleni söylerdi. baba ya işte ağzını açıp bir savunma yapacak olsan siniri katlanırdı. öfkeni içine atardın ya da diğer odaya gidip duvara yumruk atardın. ki genelde attığın yumruk prize gelirdi ve babanın bundan haberi olurdu. ertesi gün prizi tamir ederken tuhaf tuhaf bakardı yüzüne. fakat bir şey demezdi. tipik bir baba oğul ilişkisi değildi belki bu ama bir dışavurumdu. o nesil, sinirli yada fazla agresifti ama babanın hissettirmeden sevdiği, acayip bir nesildi. iyi çoçuklardı, hala öyleler, hatta daha iyi oldular; prize yumruk atma huyları kurudu artık, kopan prizleri de kendileri tamir ediyor.
