bir baba olarak hoşuma giden seslenmedir. o başını hafifçe sağa veya sola yatırarak sesinin en yumuşak tonuyla babacığım demesi eritir. gerçi arkasından gelir mutlaka arızası ama olsun, güzeldir, sevimlidir.
söyleme sebebine göre anlam yüklenebilecek hal-vaziyet...
babasına babacığım diyenleri kırık sananlara açık mektup
bre dürzüler siz kendinizi ne sanıyorsunuz? genelleme yapacağım diye asabiyet sınırlarını zorluyorsunuz. bilin ki babasına ömrü boyunca babacığım diye hitap edenler var. ve ben biliyorum ki bunların içinde babasının yanında asla bacak bacak üstüne atmamış, elinde poşet gördü mü almamazlık yapmamış ve babasına asla sesini yükseltmemiş kişiler var. ve bu kişiler "babişko" demiyorlardı. "babacığım" diyorlardı.
şimdi babasına "babacığım" değil de "baba" diye hitap edince kendini delikanlı sananlara soruyorum; (bkz: hiç sağlam bir dayak yediniz mi)
gayet normal olan hitap şeklidir. örnek olarak ben büyüyüp kocaman * adam olmama ramen halen babama babacım demekteyim. * aslında çoğunlukla alışkanlık meselesidir. samimiyet de önemli tabi.
baba ile tartışmaya başlamadan önce kendini frenlemeye çalışan çocuk cümlesidir. nazik nazik konuşup söylediklerinin etkisini azaltmak istemektedir psikolojik olarak. *
iğreti bulduğum durum. baba yüzyıllar boyunca aileler ve toplumlar için bir güç, bir iktidar, bir otorite figürü olagelmiştir. bu imajın çizilmesinde erkeğin sert mizacı, maskülen tavırları belirgin rol oynamıştır.
malesef dedelerimizden, nenelerimizden duyup öğrendiğimiz, babası eve gelince elindeki poşetleri elinden kapan, babası odaya girince ayağa kalkıp varsa ceketinin önünü ilikleyen, babadan azar işitme korkusuyla derslerine çalışan, hayatına yön veren gençlik artık yerini babasına babacığım, babişko diye hitap eden, babasına sorup izin almadan eve geç saatlerde gelen, işi daha da ileriye götürüp tepesi atınca babasına karşı sesini yükseltme saygısızlığını gösterebilen zurna tiplere bırakmıştır.
