yıllar yılı her arkadaşının dilinde babasının kendisi için yaptığı fedakarlıklar varken, sen kendini eksik hissediyorsundur. Baba ne demekti ? eğer benim evimdeki baba kavramı ise diğerlerindeki neydi. Nasıl bir hazineye sahiptiler ve ben nasıl bir yokluğun içinde kıvranıyordum..
Baba kelimesi ne kadar uzak ne kadar soğuk geliyordu kulağa.. babayı özlemeye başladın sonra gerçek olması gereken babayı.
ağlardım...
aklıma geldikçe sen,
tutamazdım kendimi,
ağlardım...
gidişin gelirdi aklıma, beni burda bir başıma bırakıp gidişin.
küfürle karışık yağardı gözyaşım.
sel alırdı odamı ve ben her gece, binlerce kere boğulurdum o selde...
kurtaran olmazdı hiçbir zaman,
imdat etmezdim:
karıştığım o selde seni bulurdum çünkü...
özlerdim...
her an özlerdim seni.
içim yanardı, dışım buz tutardı.
kendimeydi sitemim ve beni bırakıp gittiğin o güne...
mecbur muydun sanki?
çok mu iyi oldu gittin de?
söylesene, aklına geliyor muyum hiç?
gülerdim...
hatırladıkça o günleri,
gülerdim ama bir yanım daima buruk...
ne çok takılırdın bana,
ne çok gülerdik beraber...
biliyor musun? ben hep öylece kalmak istedim seninle...
peki ya şunu biliyor musun?
ben hiç gülemedim senden sonra...
ölürdüm...
ama her an her gün istisnasız ölürdüm ben...
sen yoktun ve ben ölmeliydim.
sebebim yoktu ki yaşamak için.
yolunu gözlediğin, sevdiğin ilk adamı, koca ama sevimli devi özlemektir.
daha özlemenin kelime anlamını bilemeden, bu duygunun tam ortasına düşmektir.
haykırmaktır; ama ben daha sana sarıladım ki! bu kadar az mı öpecektim seni baba! diye...
yalnızlıktır kimi zaman, kalabalığın ortasında sessiz çığlıklar atmaktır!
özlemektir delicesine ve beklemek mahşeri; öpmek için o koca devi... *
yanında olmasını istediğin senin için en önemli zamanlarda olmayışında, sürekli verdiği sana saçma sapan gelen nasihatların o gittikten sonra çok fazla anlamlı gelmesinde, yaşayamadığınız anları düşünmede, giderken bir elveda diyememesinde, herzaman isteyip o gitmeden boynuna sıkıca sarılamamada, hayatın da örnek aldığın tek insanın o olduğunu anladığında ve bir çok yaşanmış yaşanmamış anılarda anlaşılan ve hiç bir zaman içinden çıkamayacağın bir durumdur. alışmak vardır ama babayı özlemeye alışmak kendini avutmaktır.çok özliceğim insan
babalarla geçirilen zamanın annelere oranla az oluşu onlara olan özlemi daha farklı kılar, büyüdükçe garip bi mesafe oluşur, eski çocukluk zamanı gibi olunamaz ve onun yaşlandığını görmek sizi derinden yıkar. babaya olan sevgi de uzaktandır, bu yüzden hep bi açlık vardır, yaşarken bu mesafeyi kırabilmek en güzelidir.
hiç gelmeyecekse bir daha baba, ölüm gibi bir şeydir.
ansızın belirir bu özlem. hiç hesapta yokken çıkar karşınıza. gözyaşlarınızı tutamazsınız. ağlamak istersiniz, haykırmak... özlersiniz sadece çok özlersiniz. özlersiniz bir daha özlersiniz. ağlamak geri getirmez bilirsiniz ama yine de ağlarsınız. can çekişirsiniz adeta onu düşündükçe. yatması gereken yerin tahtaların ardı değil, hemen yanınızda ki sıcacık yatağı olmasını düşünürsünüz. bağırırsınız avazınız çıktığı kadar ama nafile. yine de sadece özlersiniz...
eger baba öldüyse o özlem asla ve asla bitmez. azalmayi birak, her gün daha da artar. insan belki babanin yokluguna alisabilir fiziksel olarak, ama ruhsal olarak her gun daha da büyür babanin icinizde yarattigi bosluk. her fotograflara bakisinizda iciniz burkulur, garipsersiniz. o özlem sizi yoklar her seferinde. en ufak sarkida hüzünlenirsiniz. her ismi gectiginde iciniz bi garip olur. insan nasil herhangi bir fiziksel kusuruyla ya da kötü bir huyuyla yasamayi benimsiyor, ögreniyorsa; o özlem ve boslukla da yasamayi ögrenmek gerekir. her zaman var olacaktir.
kimsenin yerini dolduramadığı o büyük boşluktur.artık kimse sana "ben burdayım sakın korkma tamam mı" demeyecektir; desede babanız gibi diyemeyecektir...
babanın yıllar öncesinde seni hayatta yalnız bırakmasının akabinde hissedilen en kabarık duygudur.bazen bıyığı,bazen gözleri,bazen taviz vermez "baba" duruşu,bazen ise size yukardan bakışı özlenebilir.
her sey yolunda olduğunu zannettığınız bir gunde tanısırsınız aslında onla..önce nefes alamaz,sonra elleri titrer ve gider..
olmek değildir bu..susmak ise hıc değildir olsa olsa doğmaktır.doğar o..belkı gozunu kapatır,belkı gozlerı sıze bakar son dev(i)rimınde,belkı ellerınızde doğar..ama doğar ınatla doğar..bağıramaz içindeki ateşi..
onun yerıne sen bağırırsın,sen susarsın ama o ateş hep kalır orda..
sonra içinizden sunlar geçer:
'bir gunde öldün
bir gün daha kalsaydın'
var(dı)(olmustu)ama yok.var(olmayacak)...
artık bunla yasamaya başlarsınız,doğduğunu bilerek yaşamaya başlarsınız.Bır kelıme(hayat) sızı yaşatmaya çalısır.içiniz acır,çevrenizdeki oyunların boşluğunu anlarsınız..Ruyalarda sevişirsiniz onla.sevişmek ne kelıme,oyunlar oynarsınız,hatta dayak bile yersınız..ne 'guzeldir' bilirmisiniz o tokat?..
ve susmak
susmak,bağıramamak..boğaz tellerin koparcasına bağırmak ama duyduramamak.kulakların sağır olması bu olsa gerek..sonra yıne susmak yıne susmak yıne yıne yıne..ama o ates hep ordadır..o ates ordadır..
'bir günde doğdun
ama yınede bir gun daha kalsaydın'...**
dünyaya gelmemize yol açtığı için bazen sevdiğimiz bazen nefret ettiğimiz; bizi karşılıksız seven; "biz ondan bir şey aldık, o bizde biraz yaşayacak denilen"; bazı gerçekleri ancak ölümüyle, doğal ki gecikmiş olarak fark edebileceğimiz; ataol behramoğlu'nun bir dizesindeki "artık kimse beni onun sesiyle çağırmayacak" biçimindeki yürek burkan duygunun cisimleşmiş hali.
