oluşumunuza %50'lik katkısı bulunan erkeğin yani babanın bazı sebeplerden dolayı hayatınızda olmaması durumudur.
babanın;
-otoritesinden,
-güveninden,
-sıcaklığından,
-askerlik anılarından,
-sizi öperken yüzünüze batan bıyık ve sakallarından,
-televizyonun karşısında,burnuna indirdiği gözlükleriyle gazete okumasından,
-harçlık vermesinden,
-şefkatinden,
-arada bir yüzünüze indirdiği tokatlardan,
-uyurken çıkardığı yüksek sesli horlamalarından,
-eve geç kaldığınızda telefonunuzu aramasından ve tedirgin sesinden,
-piknikte beraber top oynamanızdan,
-mangal yaparken alnından döktüğü terlerden,
-sizi salıncakta sallayarak gökyüzüne uçurmasından mahrum kalmaktır.
hayatınızdaki en önemli erkeğin varlığından,sığınılacak bir limandan,eve geldiğinde boynuna atlamaktan,bazen kızmaktan ama yine de çok sevmekten mahrum olmak demektir.
soylemek istediklerini bir turlu soyleyemeyip*, surekli erteleyip, olesiye korktugundur babasizlik...uzaktayken sesini duydugunda ya bir gun ona kendisini ne kadar cok sevdigimi soyleyemeden kaybedersem diye korktugundur babasizlik...*
ABD'de üç çocuktan sadece birisi 18 yaşına anne ve babası ile birlikte giriyor. Diğer ikisi ise, ya anne veya babası ile yaşamayı tercih etmek zorunda. Bu üçte iki çocuğun çoğu zaman da tercih şansı olmuyor.
içinde bulunduğum,anlatmakla bitmeyen bir durumdur.Babanız öldükten sonra arkadaş ortamında falan baba kelimesini dahi kullanmak istemeyceksinizdir çünkü ağzınızdan çıktığı an yokluğu herkes tarafından farkedileceğini düşünürsünüz.Bide sınıftaki gerizekalı kızlar habire babalarından bahsederler.Yok benim babam çok iyidir,yok bi gün görmeyince özlüyorum gibi acı verici sözleri kullanırlar.Bide bidaha onla konuşamayacağınız ve ona sarılamaycağınız düşüncesi çıldırtıcıdır ve düşünmemek elde değildir.
bu duyguyu babam hayattayken asla anlayamazdım eger yanımda suan uyuyan 4 yasındaki ufaklık olmasa.
nasıl bir özlemki yaptıgı her harekete yansıyor. hiç mi dolmaz bir babanın yarattıgı boşluk hayatını boyunca mı uzaklaşmadan ondan yaşayacak.
bebeğim resmini öptü ve ondan sonra uyudu. ben onu ruyamda hiç görmüyorum diyor bırak geri gelmesini artık ruyalarında bile görse yeter diye dua ediyorum.
okula başlamasıyla birlikte bütün huyları değişti bambaşka bir çocuk oldu bütün bunların tek sorumlusu ise babası çevresinden görüyor bebeğim ve canı çekiyor.
tanrım o daha çok küçük her gün o küçücük ellerini sana açıyor babamı bana getir diye meleğimin dualarını karsılıksız bırakma.
en azından ruyalarında görmesine ona sarılmasına izin ver. yada babasına biraz vicdan ver. bu duyguyu yaşamak diğer çocuklarn hakkı oldugu kadar onunda hakkı. onu mahrum bırakma bu sevgiden.
babamla tartıştığım şu zamanda kalmak istediğim bir durum değildir. her ne kadar tartışsakta, kızsada, bağırsada, hatta hiç yapmadığı bir şeyi yapıp vursada o benim babam. allah gecinden versin herkese. ****
hayatta en çok korktuğum şeydir.
bazen düşünür ağlarım kendi kendime. onun sesini duyamamak bile ürkütürken yokluğuna nasıl dayanır yürek. böyle anlarda rabbimin kimseye dayanamayacağı yükü vermediği rahatlatıyor içimi.
2. dönem başlayana kadar iş yerinin istanbul şubesinde çalışmaya karar verdim. amcamlara da uzak değilken rahat ederim diye düşündüm. okuduğum şehirden istanbula gelip amcamlara geçtim. ama beni getirip götürsünler gibi bir beklentim olmadı. ben geldiğim gece babam da halamın rahatsızlığından dolayı istanbula geldi. ertesi gün işe amcam götürdü ve işten aldı. ben gider gelirim gerek yok desem de 3 gün bu böyle sürdü. işten çıkınca da defalarca dedim amca ben dolmuşla gelirim eve yürüme mesafesinde beni alsan yeterli diye. ama dinlemedi. ta ki babam gidene kadar. babam gitti amcam ne ne zaman çıkıyorsun ne dolmuşun yerini öğrendin mi diye sormadı. kimse sallamadı. sabahları kahvaltı da hazırlanmadı tabi. ki böyle bir beklentim hiç yoktu. ama insan düşünüyor. babam olmasa umursanmayacak mıyım. ya da babamın gözünü boyamak mı her şey ne gerek vardı bunlara diye. gerçi bunun böyle olduğunu babam ve annem hacca gittiklerinde çok iyi anlamıştım. o zamanlar lisedeydim. kardeşlerim ve bize bakmaya gelen anneannemle kurban bayramı için hazırlık yapmıştık. ama bir kişi olsun ne ziyaret etti ne de aradı. yapayalnız hissettik kendimizi. halbuki babam olsaydı durum öyle olmazdı.
asla acısı azalmayacak olan durum. beklenenin aksine babasını kaybeden kişi soğukkanlı davranır. ağlayamaz, gülemez. babasının çalıştığı yeri görür, orada çalışır, o kurumun imkanlarını kullanır. ve her şeyde aklına bu gelir. bazen bir bankamatik bile aklınıza getirir "babam maaşını buradan çekerdi hep." bazen bisiklet sürerken aklınıza gelir, bisiklet ondan yadigardır. araba kullanırken aklınıza gelir, korkusundan dolayı sizi o koltuğa hiç oturtmamıştır ve o öldükten sonra oturmak zorunda kalırsınız. geceleri aklınıza gelir, rüyanızda şöyle şeyler görürsünüz; babanızın öldüğünü düşünürsünüz, herkes de öyle bilmektedir ama aslında o ölmemiş yanınızdadır. onunla konuşursunuz, ona herkesin onun hakkında söylediği şeyleri söylersiniz o ise sadece güler. ilk aylar yüzünü hatırlayamazsınız, sonra hayal etmek istemediğiniz ölüm anı ne zaman onu düşünseniz aklınıza geliverir. gibi şeyler. neyse, en azından biraz rahatladım. yarın gidip mezarını göreceğim, henüz yeni yaptırdık. kışın geçmesini, toprağının biraz çökmesini bekledik. yarın gidip göreceğim, biraz da olsa rahatım. sanki babamın arkasını toplamışım gibi salakça bir hissin rahatlığı.
11 sene önce öldü babam, amk devleti anneme bi maaş bile baglamadi lan, sikeyim böyle adaleti yokluk içinde kivrandik durduk. Lanet olsun böyle dünyaya...
