bir türk'ün arabesk, slow pop, türkü kalıplarından sıyrılarak yapabileceği yegane hisli şarkıdır. böyle bir taşaklılık yok.
dinlerken düşündüm ne kızım, ne çirkinim, ne de ailem beni sevmiyor. fakat izlerken içerledim. daha sonra aklıma herkesin bir derdi var geldi. modum volkan konak'a kayacakken kendimi durdurdum.
az önce baba zula'nın babasız kızlar balosu adlı şarkısını dinledim. çok kederli be! yani tabii babaları tarafından örselenmiş, babaları yaşadığı halde sevilmemiş, hor görülmüş kızların ne hissettiğini anlayamam. tam da o kızların nefret ettiği biriyim. çünkü bana deli gibi aşık, adeta tapan bir babam var. ama gel gör ki, herkesin bir derdi var. yaralanmış kızlar! üzülmeyin. eğer sinop gibi, kastamonu gibi, efendime söyleyeyim çorum gibi acısız bir memleketin insanıysanız sizi hunharca kıskanabilirim. çünkü şanslısınız, ait olduğunuz bir yer var, kaybetmediniz.
babasız kızlar balosunun davetlileri! topuğu kırık, rimelleri akmış, fırfırlı giysileri yırtılmış, ruju çenesine kadar dağılmış, ciğeri kezzapla yakılmış kayıp ruhlarsınız. vatansız cesetler balosunun davetlilerinin kaybedecekleri bir ruhları bile yok. şanslısınız.
empati ne güzel şey. kimse yaşamadığı acıyı bilemez ama saygı duyabilir. hem aşkta katı ve acımasız olmak için babasız olmaya da gerek yok. elimizde olmayanın yoksunluğunu çekiyoruz. babası tarafından sevilmemiş kız "babam bile sevmedi, başka hangi erkek sevebilir?" der. vatanından ayrı kalmış kız ise "yaşama sebebim düşmanın elindeyken beni hangi erkek mutlu edebilir?" der. ikinci gruba giriyorum. fani olana ancak dertsizler ömür adayabilirler. derdinizi sevin ve kutsayın. zira kişiliğinizi ona borçlusunuz.
babasız kızlar balosunda sırtından hançerlenmiş acılı kadınlar feryatlarla şarkı söyleyedursunlar, vatansız cesetler balosunda biz çıt bile çıkarmıyoruz. amaaan, kim duyar bizi? duysa bile kim anlar? simsiyah kefenlerimizle gömülmeyi bekliyoruz. vatanımızda olmadıktan sonra gömülmenin ne anlamı var?
