çocukken zoruna gider ama büyüdükçe alışır. pek bi sorun değildir. büyütülecek bir mevzu hiç degildir.
baba olgusunu dayanıklık bir figür olarak görmektense, destek almadan ayakta kalabilmeyi öğrenir. avantajı bile var yani.
boşanmış çift çocuğu olmanın bozuk psikolojisi diye bir saçmalık var bir de. nedendir anlamam, her başarısızlığa bu sebep gösterilir. babam yanımda yoktu ühü ühüü! neden bir babaya ihtiyacın olsun ki? kendini yetiştirebilir insan. babasız olmak, zayıf olmak degidir ki.
"babam gibi olmayacağım, çocuğuma sevgimi göstereceğim, hiç yalnız bırakmayacağım"
bu lafları edenlerin tamamı, akşam elinde telefon ya da tv'de maç ile meşgul. tabi kahvede falan değil de evde duruyorsa akşamları. hic biri çocuğuna yarım saat bile ayıramaz. tv, telefon, tablet, kitap, bok püsür olmadan, sadece çocuğuyla konuşarak geçirdiği aralıksız yarım saati yok hiçbirinin. herkes kolpa, her sey palavra.
ne demiş şair,
bana derler babasizlar büyümez
büyüdüm de gurbetbeller dolaştım...
