çoktur; sayılamayacak kadar.
öldüğü an ortaya çıkar bu zorluklar.
etrafınızdakilerin maskeleri birer birer düşmeye başlar o andan itibaren.
siz bir sığınak ararken gidişinin ardından, diğerleri çoktan ondan kalanların hesabını yapmaya başlamıştır; ondan size kalan sadece koca bir boşlukken..
günler geçer, insan içine çıkmanın vakti gelmiştir artık.
başın sağolsunlar sarar etrafınızı, "çok üzüldüm inan" diyen cümleler.
hepsini bir çırpıda susturmak isterseniz, "yeter!" diye haykırmak, yapamazsınız.
insanlar acıyarak bakmaya başlamıştır artık size çünkü yetimsinizdir onların gözünde.
yıllar geçer. yeni bir okul, yeni heyecanlar derken, ilk gün o malum soru gelir öğretmen tarafından, "baban ne iş yapıyor?"
cevabı basittir aslında; "babam öldü benim".
ama zordur söylemesi, sanki ayıp bir şeymiş, söylenince alay edilecekmiş gibi bir korku sarar, ezilip büzülür çocuk, titreyen bir ses ve sızlayan bir burunla kurar o cümleyi, onun öldüğü güne bir kere daha lanet ederek.
mezuniyetinizde yoktur yanınızda, düğününüzde, çocuk sahibi olduğunuzda, başınız sıkıştığında da.
"o olsaydı" diye başlayan cümlelerle avunursunuz, olmayacağını gelmeyeceğini bile bile.
eğer erkek çocuksanız, oğlunuzun olmasını kat kat daha çok istersiniz böyle bir durumda. zira babanızdan görmediğiniz babalığı yapmak için ona.
anneniz babanız gibi davranmaya çalışır. aşırı sert bir mizac geliştirir kendisine.
babanızın elinden tutup parka gidemezsiniz.
mezuniyetinize babanız gelemez.
okula kaydınıza gelemez..
13 yasımda tanıdım kendisini, o zamana kadar nerdeydi acaba, ilk defa o zaman öğrendim baba diye bir varlık varmıs.
bir yanım hep eksik, bir yanım hep yarım kaldı, "benim babam senin babanı döver" diyemedim hiçbir zaman.
Bana tek bir zorluğu oldu. Öldükten sonra yanımda "babaaa" diye seslenen çocuklar...
Tabi şu da var, siz o kadar adım atın, babanız nasihat etsin (ki bana yalnızca oku nasihatini verirdi), kariyerinizde büyük bir noktadayken veya millet içerisinde artık kat kat önemli biri olduktan sonra bunu babanızın görememesi. "Keşke oda görseydi" diyeceğiniz zamanlarınız da olacaktır.
anlatilmaz, yasanir. bir omur kolu kanadi kirik kalmaktir. hele ailede yasi buyuk sizseniz, omuzlariniza buyuk bir yuk biner. kisi icin muthis zor bir hayat tecrubesidir.
baba yüreğini doğarken aldırmış adamın çocuğu olmanın yanında oldukça acısız ve sancısız büyümek olsa da zordur.
okulda benim babam cümlelerine yanıt verememek zordur.
sokakta babasına sarılan, koşan, sığınan çocuklara bakmak zordur.
evde annenin sığınağı olmak zordur.
yatakta yanağına kondurulmamış baba öpücüğünün yerini doldurmak zordur.
ilk gözyaşını, ilk gülüşünü, ilk mezuniyetini, ilk aşkını, ilk işini, ilk maaşını babasız yaşamak zordur.
babalı babasızların ben daha beterim tavırlarına katlanmak daha da zordur.
