yaşadığı güne kadar sevgisini pek belli etmese de biliyordum beni, bizi sevdiğini. çocukluğumun bir bölümünü kendisi ile geçirsem de pek yaşayamadım o baba-oğul ilişkisini. bazen kızardı, bazen bir tokat vururdu ama o hep beni seviyordu, biliyorum. henüz öldüğünü kabullenememişken, içinizde oluşan kimseye güvenmeme ve bir dayanağınızın olmaması hissi sizi günden güne daha çok yıpratıyor. her gün daha çok özlüyorsunuz. keşke daha çok gezseydik, daha çok beraber vakit geçirseydik diyorsunuz ama dedikleriniz bir sonuca ulaşmıyor. diyeceğim o ki; siz zamanınız varken babanızla daha çok vakit geçirin, sevginizi daha çok belli edin.
babası olupta varlığı bir boka yaramayan çocuklar, babasız büyüyen çocuklara imreniyor bazen. ben de o çocuklardanım, keşke bu kadar yaralanacağıma, babasız büyüseydim diyorum. "çünkü bazı babalar şerefsiz doğar"
Suskunluğu bitirebilecek her seye agresif olmaktır . Çalan her hüzünlü şarkıyı sahiplenmektir, hircin olmakla birlikte en çok merhamet eden olmaktır . Ne bileyim iste insan olmaktır ama gözleri duymayan elleri konuşmayan bir insan olmaktır !
Içinde birşeylerin hep eksik kalmasidir annende yoksa anneannenle yada babaannenle yaşamaktir ve ona bakmak zorunda olmaktir hayatla çok erken tanişmaktir.
Bir çocuğun başına gelebilecek en kötü şey
babasının varken yok olmasıdır. Ben çok
küçükken gitti babam. Tanrı onu benden daha çok
seviyormuş demek ki. Ne o bana doyabilmişti, ne
ben ona. Çok zor hatırlıyorum. O kadar küçüktüm
ki ne olduğunu bile anlamamıştım. Sevgili babam varken birden bire yok olmuştu. Ben ölüm nedir
bilmiyordum ki. O dehşet duyguyu hep içimde
hissettim ben büyürken. Şımaramadım, sebepsizce
kaprislerim olmadı hiç, hatta isyan duygularıyla
boğuştum, vurgun yarası aldım. Hep onu mu aradım yaşamım boyunca, bir baba
şefkati mi bulmak istemiştim? Beni sevecek,
şımartacak, omuzlarında gezdirecek,
şımarıklıklarımı eğer varsa kaprislerimi hoş
görecek, sırtımı büyük bir güvenle
dayayabileceğim, omzunda ağlayabileceğim bir erkek, bir baba mı olmalıydı hayatımda. Belki mutlu oldum ama yaşamımda eksik bir yanım
oldu hep. Böyle dik başlı, mağrur, ayakları sağlam
basabilen bir kişi olmam belki de babasız
büyümemden dolayıdır bilmem. Hep sorumluluk
alabilen, kendi başına bir şeyler yapabilen,
arkasındakileri düşünen, kimseden bir şey beklemeyen, kimseye eyvallah etmeyen ama hep
mesafeli ama hep duvarları olan, duvarlarını
kimselere açmayan ama o duvarları yıkıp ta içine
girebilen insanlara büyük sevgi besleyen, asla
unutmayan bir insan olmam belki de bu yüzdendir
kimbilir.
kısaca özetlemek gerekirse darüşşafaka babası hayatta olmayan, maddi durumu yetersiz ve zeki çocukları sınavla alan bi okuldur. okula ilkokul 4. sınıfta girilir. liseyi bitirene kadar okursunuz.
ben babamı 17agustos 99depreminde kaybettim. yani herhangi bi hastalıgı filan yoktu. birden gelen bir dogal afet aldı babamızı bizden.
evimiz yıkılınca eski mahallemize döndük. normalde ordaki okula devam edecektim. ilk derste (boyum da kısa oldugundan yine en önde oturuyorum) hoca babamın meslegini sordu. ne alaka ise bu soruyu sorma geregi duymuş. ben babamı 3ay önce kaybetmişim. öldü dedim. sınıfta bi sessizlik tabi. dersin büyük çogunlugu bu konuşulmuştu. sınıftaki çocukların bakışlarını üstümde hissedebiliyordum. ikinci ders boştu. yine bir deprem oldu ve tüm sınıf boşaltıldı. okul 15 gün tatil olacak dediler.
o sırada darüşşafaka dan haberimiz oldu. yatılı okul diye pek istemedim. ama ordaki çocukların babasının olmadıgını duyunca da inanamadım. hepsi normal görünüyordu. babasını kaybetmiş bir çocugun gülebilecegine ihtimal veremiyodum ki çocuktum. yatılı olması başlarda zorlasa da bu okulda kendimi normal hissetmiştim. herkesten biriydim. burda kimse "baban ne iş yapıyor?" gibi gereksiz bi soru sormayacaktı.
neyse.. lise bitti. darüşşafaka sayesinde üniversteye de girebildik. normal şartlarda ailem okutamazdı çünkü biliyorum. kayıt zamanındayız. öğrenci işlerinin bizi içeri davet etmesini bekliyoruz yakınlarımızla. bi görevli çıkıp "sadece öğrenciler gelsin, veliler beklesin." dedi. arkamda bi kız "iyi de ben bişi bilmiyorum ki tüm belgeleri babam hazırladı" dedi. o an kendimi daha güçlü hissetmiştim. hepsinin peşinden kendim koşmuş halletmiştim çünkü. ama yanılıyormuşum.
okul başladı. tipler devamlı babalarıyla konuşuyo, onları anlatıyo filan. o zaman anladım ki babasızlık durumunu da aslında aşamamışım. sadece ertelenmiş bi duyguymuş. ha aşar mıyım? hiç sanmıyorum. arkadaşlarım ne zaman babalarından bahsetse ben içimde bir yerde kendiminkini düşünüyorum. şuan yaşasa nasıl görünürdü filan. ya da ben böyle hayatıma giren her erkege hemen inanıp güvenir miydim o zaman da. hemen bağlanır mıydım. işte bir de kız evladıysanız sevdiğiniz erkek sizin için daha farklı bi anlam kazanıyor o zaman. sizi uyaracak koruyup gözetecek bir erkek gözü olmadığından mıdır onun hayatınızdaki eksikliginin verdigi bi psikolojiden midir bazen gereksiz anlam yüklüyosunuz sevdiginiz erkege. istiyosunuz ki sizi de koruyan, gözeten, düşünen bir erkek olsun hayatınızda. bu da genelde üzülmenize sebep oluyor.
--spoiler--
bazı akşamlar yüksek tepelerde köpekler uzaktaki karanlık bir ormanı ulur. orman yaratıkları uyanıp çok derinlerden geri seslenir. haykırışları insanların tenine doğru koşar, tüylerini ürpertir. evlerine kapanmış oturanların bazıları bu çağrıya kulak verir ama ormana kadar gitmek yerine kapı önlerine çıkarlar. mantarlar renklenir, parıldar. ne kadar renkliyse o kadar zehirlidir, onlar bile..
elifin ailesi de böylece kapı önüne çıkmıştı. teyzesi dışında hepsi çıplak bir masayı çevrelemişti. teyze ise üzerine inen sisle puslanmaya başlamış bahçeye dalmış, oradaki tek ağaca kurulu salıncağa oturmuştu. kendini ileri geri haerket ettirerek sallanmaya çalışıyordu.
elif korkuyordu bahçeden. hele bu saatlerde bir kere, ağaçtan korkuyordu. onun o yalnız ve hınçlı halinden, ormandan koparılmışlığından. ağacın kendinde taşıdığı gizli ormandan korkuyordu. kötücül hayvanların her akşam sis çöker çökmez onların evinden çağırdığı beklide bu ağaçtı. sonra bahçe duvarına bitiştirilmiş o tabuttan korkuyordu. kim bilir kim getirip koymuştu onu oraya. pinti dedesi lazım olur diye atmaya kıyamıyordu. birdenbire inen ağır yağmurlardan ağacı şişmiş, kararmıştı. kapağı kaymış, içinin kabuslarından haber veriyordu. bazı gecelerde bu aralıktan kemikli bir el uzanırdı elifin düşlerine doğru.
sisin içinde bir görünüp bir kaybolan teyzesine ve tabutun karaltısına bakarken ürperti elif. gözleri annesini aradı. masada yoktu. anneannesi, kalın dudaklarında bir sigara kayıtsızdı. yüzündeki korkuyu fark eden dayısı, birden kavradı elifin kolunu. duvarlardaki gölgeleri gösterdi. tozlu ampüle çarpıp duran kör böceklerin, sineklerin cinleriydi bunlar. dayısı daha önce de söylemişti bunu. elif biliyordu zaten. ama unutmak isterdi, öyle korkuyordu ki dayısı bu korkudan memnun gülüyordu.
teyzesi, ağacın dallarını sarsarak ve teklerini savurarak, arkası ev halkına dönük sallanıyordu. elif sevmiyordu teyzesini. arkası dönük diye memnundu. teyzesi yalnızca böyle arkadan görünüşüyle var olsaydı keşke. yüzü çirkindi, hiç sevilmemiş gibi çirkin neden insanlar ille de yüzleriyle vardı ki? şimdi böyle dalları çatırdatarak sallanması, eğlenmek için değildi. ağaca acı vermek içindi. çünkü bu evdeki kimse herhangi bir şeye karşı sevgi ya da acıma beslemiyordu. ağaca da işkence ediyorlardı böyle. bir keresinde dedesi ağaca ateş etmişti. gövdesindeki çukur hala tazeydi. karınlarını tutarak gülmüşlerdi. gülmeleri ya da mutlu olmaları daha da korkutuyordu elifi. o, üçten içe ağacı seviyordu. ancak bunun açığa vurulmaması gereken bir şey olduğunu da biliyordu. dedesinin yanında annesinin elifi kucağına almasının ayıp olacağı gibi bu da ayıptı.
annesi elinde çaydanlıkla döndü. elife şekerli sıcak su verdi. kimse konuşmuyordu. dayı, elifi korkutmaktan hevesini almış, kanatlarını kopardığı bir karasinekle oyalanıyordu. salıncakta biteviye sallanan teyze, düşsel bir varlık gibiydi. ağaç gırç gırç diye acıyor, ormanları yardıma çağırıyordu, ama nafile.
elif, zorlama bir cesaretle dedesine baktı. dedesi, hindilere özgü bönce bir asaletle uzaklara dalmıştı. ne düşünüyordu acaba? çay bardağı giderek dev avcuna gömülürken sürekli susuyordu. elif, birden ailesince o çokça güzellenen duyguyu derinden hissetti: nefret. babası yoktu elifin. gitmişti . yerini kimse bilmiyordu. epeydir kayıptı. dayısı ve dedesiyle şiddetli bir kavgadan sonra lanet olsun! diye bağırarak kaçmıştı. aksayarak koşarken dayısının bıçağından başlayıp bacağına doğru giden bir acıyla kanıyordu.
arkadaşının yol kenarında bekleyen kamyonetine yüzü çarpılarak, zorla binmişti. elif, ardından koşarken, kamyonetin arkasına yapıştırılmış süs aynalarında kendini görmüştü. kendini geride bırakan kendini. ve bir yanını da o aynalarda babasıyla göndermişti, peşinden koşan elif olarak. işte bu yüzden babası geri gelecekti. zaten kimsesi yoktu. mutlaka dönecekti.
hava serinledi diye sandalyenin tepesinden alınıp içeri gönderilen çocuk, babasını düşünürken eşyalara dokunuyordu. yastıklara sarılıyor, kırlentleri seviyordu gizlice. döndüğünde, dedesi ne derse desin sarılacaktı babasına. yüzünü anımsamak olanaksızdı. aslında bir fotoğrafı vardı. annesinin ve kucağına elifi oturtmuş babasının olduğu bir fotoğraf. anneannesi çıkarıp yırtmıştı babası gitikten sonra. şimdi o fotoğraf olsaydı, ona dokunurdu.
ansızın çalmaya başlayan telefonun sesiyle irkildi. annesi iki adımda terlikleri bırakıp içeri daldı. almacı kaldırdı. evet benim dedi. sonra uzun uzun dinledi. gözleri büyüdü, ağzı aralandı. tamam dedi en son, bir kağıda bir şeyler yazdı ve telefonu kapattı. içeri uzanan meraklı başlara cevaben, hasanı bulmuşlar dedi. elif bunu duyunca duramadı. gizlemek istemediği bir sevinçle annesine koştu. bakışlarını yakalamak ve bu güzel haberi korkusuzca, kendini dizginlemeden onunla kutlamak istiyordu. ama annesi durgundu. bursaya gitmemiz gerekiyor dedi. dede tiksinir gibi, yarın yarın! dedi. kimse bir şey söylemedi. bu büyük habere rağmen yine de suskundular. elif cesaret edip te bir şey soramadı ama annesine yanaşıp, ben de diyebildi. annesi başıyla olur dedi.
ertesi gün dayısı, annesi ve elif bursaya gittiler. bir çiftlikte küçük bir odaya girdiler. bir yatak, bir masa ve bir sandalyeden başka eşya yoktu. yatağın çarşafı yırtıldığı yerden bir mandalla tutturulmuştu. duvardaki on kadar çiviye üst üste giysiler asılmıştı. polisler vardı etrafta. elif babasını sordu ilk kez. gitti dedi polis. sonra çocuğun zihninde biraz daha anlaşılır bir resim çizmek istedi: tabuta koydular, götürdüler dedi. elif ağlamaya başladı.
annesi, bir poşete doldurulmuş ufak tefek özel eşyayı alırken elifi işaret ederek polislere bir şey söyledi. biraz sonra hepsi çıktı odadan. annesinin çekiştirmelerine aldırmayarak anahtar deliğinden babasının odasına baktı elif. eşyanın gözüyle onun eşyalarına baktı. babası hakkında neler biliyorlardı kim bilir.
dönüş yolunda mola verdiklerinde, annesi dayısından gizleyerek bir fotoğraf verdi elife. baban dedi. çocuk baktı: yatakta gözleri kapalı, ağzı aralanmış bir adamdı. düşmekten korkar gibi örtüleri kavramış elleri gergindi. boynu ve yüzü pençe pençe kızarmıştı. elif, bakarken büyüyüverdi. etrafındaki her şey yeniden anlamlanıp unutuldu sonra. hareket eden otobüs, yeniden yanlarına oturan dayısı, onu kucağında kavrayan annesi, camdan akıp giden dışarısı her şey elifi yabancı ve öteki yapıyordu. çocukça bir boyun eğişle, ölmek nedir, anladı. fanilasının altında tenine değen fotoğraf, bir anı tekrar tekrar canlandırdı zihninde: kamyonetin arkasındaki küçük aynalarda sarsılarak uzaklaşan kendi yüzünü.
eve vardıklarında yine akşamdı. orman hayvanlarıyla kaynamaya ve haykırmaya başlamıştı bile. bahçeye sis çökmüştü. elif önce gidip ağaca sarıldı, yarasına dokundu. uzun uzun ağladı. sonra kalkıp tabutun yanına gitti. koynundaki fotoğrafı çıkarıp aralık kapağından içeri baktı.
babasız büyümek emekçi babanin ter kokusunu baba kokusu diye içine çekememektir,
babasız büyümek kaptansiz yıllarca sürecek bir deniz seferine çıkmak demektir,
Babasız büyümek köksüz ağaç, damsiz ev demektir,
Babasız büyümek ilerde mükemmel bir baba olabilmek demektir...
evladına para istemeyi resmen mundar eden,
yaptığı her babalığı başa kakan,
cimri, doymak bilmeyen, takdir etmeyen, başarıları daima gereksiz ve ya yetersiz bulan,
evladının hayatını kendi istediği gibi yönlendirmek için evladının tüm hobi, ilgi alanı, özel yeteneklerini itina ile harcayan,
babanın evladı olarak büyüyene göre belki de daha şanslı olan kişinin hayat tecrübesidir.
küçükken ''piç'' olarak yaftalanmaktır.
baba parası nedir ? nasıl yenilir ? nasıl alınır bilmemektir.
her akşam yorgun düşmüş babayı beklememektir.
size hayatta güzel nasihatler, yardımcı olacak tecrübeler anlatan birisinin olmamasıdır.
haydi geçtim lan bunları da, kız istemeye nasıl gidilir baba olmadan ?
altı üstü 10 dakikalık bir merasimde baba olmadan istenecek kız.
askere uğurlayacak bir büyük erkeğin olmaması. hayat ne tuhaf lan.
hayatın bi insana atıp atabileceği en büyük kazıktır. hele ki yaşayan bir babanın yokluğunu kabullenmek zorunda kalmışsa insan. öyle yoktur ki o baba, öyle can yakmıştır ki ölmüş olmasını dilersin her şeye rağmen vicdanının isyan eden sesine rağmen.. oysa dersin kelimeler düğüm düğüm olur.. baba ne demek anlayamaz anlatamazsın... baba...hayat boyu içinde gebe kalırsın bu kelimeye, her duyduğunda doğum sancısı çeker, doğuramazsın. öfke dolarsın hırslanırsın hayata..öyle bi zaman gelir ki taşlaşırsın artık hayatta hiçbir şey yıkamaz beni der, güçlenirsin..ne fayda.. acılı,sancılı, hoyrat bi güçtür bu sadece çevreni kandırırsın.. bazen kötü şeyler yaşarsın babam olsaydı dersin, babamm.. ama olmaz, yoktur.. kendi mutluluğu, kendi zevkleri için hiç düşünmeden silmiştir baba seni.. sonrası kaybedişlere kısılıp kalmış bir hayattır..hep eksiktir, hep yarım... gözlerinde bi hüzünle tebessüm edersin herkese, her şeye ama kimse görmez, görmelerini de istemezsin..sonrası yok...yangınlar söner ama buruk bi kül tadı olmuştur artık hayat...
