çok da zor olmamış diyorsan kendini kandırırsın gibi geliyor. tabi genelleme yapmak doğru olmaz ama erkek ya da kız çocuk fark etmez ebevynlerden birinin eksikliği zordur. hele ki ikisi de eksikse... güçlü olmasına olursunuz bazen istemeseniz de olursunuz. ama hiç kolay olmaz. kocaman insan olup ben çok güçlüyüm ayağı çekersiniz millete ama yalnız kalınca ağlarsınız, tekrar o çocuk olursunuz. yani diyorum ki kolay molay olmaz.
Babasız büyümedim ama;
Bir yıldır köye gittiğim de kendimi inanılmaz eksik hissediyorum. Aslında köyde her şey tamamdı, tek eksik babamdı!
Şimdi beni duyuyor musun baba?
Son zamanlarda sık sık hastaneye yatardın. Ben de sen her hastalandığın da delirmiş gibi şifana nasıl şifa katarım, seni nasıl mutlu ederim diye oradan oraya savrulurdum.
Taburcu olup evine döndüğün de günde elli defa arar sesini, nefesini dinlerdim. Sen de her aradığım da “yeter kızım arama, iyiyim ben” derdin.
Bir keresin de yine iyi olduğunu söyledin ve telefonu kapattığını zannedip anneme, “bu kız ben ölürsem yaşayamaz” dedin hani.
Bak sen beni bıraktın gittin ama ben hala yaşıyorum.
Bir baba kızının hem yarısıdır, hem yarasıdır derler. Şimdi çınar devrildi bakalım kalan kökler nasıl filizlenecek..
Derin sızı ve özlemle ...
eğer babanızı siz 4 yaşında ikenden önce kaybetti iseniz, zıttını bilmediğiniz her şey gibi bu konuda da net fikir sahibi olamazsınız.
bu nedenle babasız büyüyen birisi, babasız büyümenin ne demek olduğunu asla bilemeyecektir. çünkü baba kavramı zihninde kocaman bir boşluktan ibarettir.
kötü bir şey ama baba var baba var. belki de babamla büyüseydim özgürlüğümü kısıtlayacaktı. gerçi öyle de kötü. annemle büyüseydim annem de şehir dışına çıkmama izin vermeyebilirdi. insan anne ve babasını seçemiyor ama annem iyi biriydi.
