Harika bi his.
En küçük prensesi olduğum için adeta bi tacım eksik oluyor. Bir dediğim iki edilmiyor.
Ben de, babam beni çok mutlu edince "ay babiş" diye boynuna sarılıyorum.
Offf birazdan ne istesem acaba. Çok kararsızım. Hayat çok zor.
Hiç de göründüğü gibi eğlenceli, gıpta ile bakılacak bir durum değildir.
Prenseslik zor iş arkadaşlar. Mesela tam kötü olaylar yaşıyorum, acımı yaşayamıyorum. Babamın; ağlama prenses kızım, tacın düşer lafını hatırlıyorum.
Acımı yüreğimin ücra köşelerine gömüyorum. Yüreğimi gözyaşı ile yumuşatmak yerine taşlaştırıyorum....
Her kız çocuğunun yaşı farketmeksizin kesinlikle kalbinde hissetmesi gereken bir değer görmedir.
Kız çocukları gerçekten çok mühimler, ihmale katiyetle gelmezler. Misal Benim bir ablam var, ben ona iyi davrandığımda yüzünde güller açar. Kötü davranırsanız eğer solgun çiçeklere benzer. Kız çocukları gerçekteb çok hassas ve duygu yüklülerdir sevilmek, değer görmek onlara çok iyi gelir.
Babasının prensesi olamayan kızlar gerçekten önemsenmediklerini düşünürler. aile olma saadetini aslında yüreklerinde hissedemezler. Siz ne kadar sevdiğinizi söylerseniz söyleyin, eğer ki sevginizi göstermiyor ve zamanınızı ayırmıyorsanız, onun için bu durum Sevgisiz büyümek anlamına gelir.
Sevgiye ve ilgiye aç oldukları için hata yapmaya daha müsait olurlar.
